Na twee prachtige weken op Galápagos pakten we de draad weer op in Quito, de hoofdstad van Ecuador. We waren hier eerder al enkele dagen geweest en bleven nu ook nog een dag in deze mooie stad. Vanuit Quito gingen we door naar Latacunga, waar we drie dagen van de Quilotoa loop gelopen hebben en de vulkaan Cotopaxi bezochten.

Terug in Quito
We waren met een paar uur vertraging in Quito geland, maar toch stond er nog een taxi-chauffeur op ons te wachten! We waren op de heenreis naar Galápagos namelijk gebracht door een chauffeur die ons graag ook weer op wilde halen (ca$h!). Voor ons ook geen probleem natuurlijk.. en het was fijn dat we na de vertraging onmiddellijk een betrouwbare taxi in konden stappen op weg naar de stad.

Dit keer verbleven we in Quito in het Minka-hostel voor twee nachten. Het leuke hostel (Revolution) waar we de vorige verbleven was namelijk gesloten voor een renovatie. Gelukkig was Minka ook een erg leuke plek om te verblijven. Na onze late aankomst in het hostel hebben we weinig meer gedaan. Simon en Katy waren ook in Quito, maar we waren alle vier toe aan rust. 🙂

Ondanks dat Quito een echt mooie en leuke stad is, voelden we na de Galápagos wel een soort van ‘reisvacuum’ of dipje. De twee weken op die eilanden waren zo enorm mooi en bijzonder. We moesten echt weer even in het ritme komen en de draad weer oppakken. Maar tijdens onze avonturen in de Andes is dat wel weer gelukt!

Gelukkig waren we wel welkom ondanks onze vertraging!

Basilica del Voto Nacional
De volgende dag zagen we elkaar vroeg alweer terug! We hadden afgesproken om met z’n vieren de beroemde basiliek te bezoeken en de toren te beklimmen. Zo gezegd, zo gedaan… Terwijl we vele verhalen uitwisselden, beklommen we de steile trappen van de basiliek op weg naar een prachtig uitzicht over de stad. Leuk feitje aan deze basiliek is dat er vele dieren van de Galápagos zijn verwerkt in het bouwwerk.

Het betere klim- en klauterwerk in de toren van de basiliek!

Het oude centrum
Na het bezoek aan de basiliek gingen Jacqueline en ik op weg naar de free city tour door het oude centrum van Quito. Dergelijke tours werken op basis van een fooien-systeem. Men gaat er vanuit dat je betaalt wat je het waard vindt. Kortom, de gids moet extra goed z’n best doen om geld te verdienen en vaak krijg je op deze manier informatieve en leuke stadswandeling.

Ook dit keer was het de moeite waard en gedurende drie uur wandelden we rond door het prachtige oude centrum van Quito. Aansluitend aan de wandeling hebben we met een flinke groep van de tour samen gegeten (voor $2 een volledig menu).

Straatverkopers in Quito

In de avond hebben we samen met Simon en Katy uiteraard nog een biertje gedronken en een hapje gegeten.. Dit keer kwamen we na een kleine zoektocht uit bij een Chinees restaurant. Weer een keer wat anders!

Foto’s Quito

Latacunga
De volgende dag verlieten we Quito alweer.. samen met Simon en Katy gingen we door naar Latacunga. Dit plaatsje is een goede uitvalsbasis voor allerlei activiteiten in de regio, zoals de Quilotoa loop en vulkaan Cotopaxi.
We verbleven hier in Hostal Tiana. Een fijn hostel met erg veel informatie over hetgeen in de omgeving te doen is. Na aankomst vonden we een lunchplekje, El Gringo y La Gorda. En ondanks dat ze eigenlijk aan het sluiten waren (het personeel had vakantie, haha), wilden ze toch wel wat sandwiches voor ons maken. En die waren héérlijk!!

Tuin van het hostel!

Een goed begin van onze tijd in Latacunga dus. Het plaatsje zelf is best aardig als je eenmaal in het centrum bent, leuke straatjes, pleinen en restaurantjes. Gelukkig een heel ander beeld dan dat we kregen toen we de stad inreden.. dat zag er nogal vervallen uit. Sowieso zien we veel halfgebouwde huizen staan (waarschijnlijk bouwen ze de volgende verdieping wel zodra er geld is), maar in dit plaatsje waren er meer huizen half klaar dan helemaal. Maar we zijn niet naar Latacunga gegaan voor de lokale architectuur of een mooi oud centrum.. maar voor avonturen in de Andes!

Quilotoa loop!
De volgende dag stonden we op tijd op om de bus naar Quilotoa te pakken. Deze zou om 9 uur vertrekken, dus we waren uiteraard keurig op tijd aanwezig! Rond een uur of 10 vertrok uiteindelijk de bus, om ons twee uur later in Quilotoa af te zetten. Hier ligt op 3850 meter hoogte het Quilotoa meer. Dit prachtige meer ligt in een krater en is schitterend blauw van kleur.

Genieten van het uitzicht over het meer

Dit was ons startpunt voor een driedaagse hike over de naar het meer vernoemde Quilotao loop. Dit is een stelsel van paden door de machtige Andes, tussen diverse kleine dorpjes. Samen met Simon, Katy en twee dames uit Rusland en Australië gingen wij hier dus drie dagen rondwandelen.

Laguna Quilotoa als startpunt van de wandeling

Dag 1: Quilotoa – Chugchilan
Op grote hoogte begonnen we bij het meer. De lucht was ijl en dat merkten we. Omdat we nog maar enkele dagen terug waren van zeeniveau (Galápagos), waren we nog niet helemaal gewend aan de hoogtes. Snel buiten adem bij korte klimmetjes, maar dat gaf ons ook de gelegenheid om volop te genieten van de prachtige omgeving. We keken eerst uit over het fantastische meer, later hadden we minstens net zo geweldige uitzichten over diepe valleien en hoge groene bergen. Uiteraard leidde het pad ons door het diepe dal en over de hoge bergen, dus er was erg veel klim- en daalwerk vereist.

Gelukkig was er wel degelijke infrastructuur om natuurlijke hindernissen als riviertjes te kunnen bedwingen

Genieten van alleraardigste uitzichten

We hadden vanuit het hostel een redelijk uitgebreide routebeschrijving meegekregen, maar in de praktijk viel het niet heel erg mee om de juiste route te vinden. De aanwijzingen waren van het niveau “bij de tweede zandvlakte het pad linksaf pakken”, maar dat blijkt toch vrij lastig te zijn als er meerdere plekken zijn die voor een zandvlakte door zouden kunnen gaan.. en er uiteraard ook nog veel meer paadjes naar links zijn. Uiteindelijk hebben we een stuk voor de kortste weg gekozen omlaag de berg af door weilanden, omdat we in de verte de (waarschijnlijk juiste) weg en het eerstvolgende dorpje zagen liggen. Maar al met al was het af en toe behoorlijk spoorzoeken om de juiste route aan te houden!

Onderweg over bergen en door dalen

Uiteindelijk kwamen we 11 kilometer verder en 4,5 uur later in Chugchilan aan. We verbleven in het Cloudforest Hostel, waar we voor 15 dollar per nacht een prima kamer, ontbijt en diner kregen. Ook was er een fijne huiskamer met open haard (erg fijn, aangezien het snel koud wordt zodra de zon onder is) en een spelletjeskamer (helaas heb ik de Nederlandse eer niet kunnen verdedigen met tafeltennis ;-)). En tot slot van rekening was het feest! Katy was namelijk jarig.. en kreeg van ons een mini-lama! Uiteraard hebben we ook op haar gezondheid geproost!

Na de flinke inspanning was het heerlijke uitrusten in de hangmatten

Dag 2: Chugchilan – Inislivi
De volgende dag gingen we na een uitgebreid ontbijt op weg naar onze volgende bestemming: Inislivi. Ongeveer hetzelfde recept.. veel klimmen en dalen, prachtige uitzichten en onderweg door authentieke Andes-dorpjes met veel vriendelijke mensen. Het pad was soms erg smal, ging soms over kleine bruggetjes (of over een boomstam) en soms moesten we flinke rotsen bedwingen om verder te kunnen.. Maar ook dat maakte het een erg leuke wandeling!

Het wandelpad was soms erg smal..

Wederom een prima brug om de rivier over te steken!

Echt heel leuk om dus van de gebaande paden af te gaan en deze wat minder toeristische gebieden te zien. Deze dag was de route trouwens wel behoorlijk goed aangegeven, met dank aan de lokale hostels die er een pot verf aan gewaagd hebben. Het schijnt ook zo te zijn dat veel bordjes door de lokale bevolking weg worden gehaald, omdat ze vinden dat toeristen deze route met een lokale gids zouden moeten lopen. Wat daar van waar is weten we niet, maar dat zou kunnen verklaren dat de eerste (en derde, ik verklap het maar vast) dag zo lastig was om de juiste route te volgen.

Wederom aan het genieten…

Na een wandeling van zo’n 12 kilometer (5 uur) kwamen we aan in Inislivi, waar we wederom in een erg goed hostel verbleven (Hostal Taita Cristóbal voor $13 incl ontbijt en diner). We lazen lekker ons boekje, terwijl we een fantastisch uitzicht hadden over de omgeving. We genoten van wederom een bijzonder goede maaltijd en in de avond hebben we net zo lang zitten kaarten totdat ook Katy een keer had verloren met shithead. Kortom, weer een zeer geslaagde dag!

Uitzichtjes..

Dag 3: Inislivi – Sigchos (- Latacunga)
Na een goede nachtrust en wederom een uitstekend ontbijt (en dat allemaal voor maar 13 dollar pp) gingen we voor de laatste loodjes. Dit keer een kilometer of 14, die we in zo’n drie uur aflegden. Dat betekent inderdaad dat het iets minder stijgen en dalen was dan de voorgaande dagen, maar toch werden ook dit keer onze benen weer niet ontzien.

Een kalfje met een hartje op het voorhoofd.. gewoon omdat het kan!

Het pad was iets minder spectaculair dan de voorgaande dagen, maar we werden toch nog regelmatig op mooie uitzichten getrakteerd voordat we in Sigchos arriveerden. Daar zouden we eigenlijk nog enkele uren moeten wachten op de bus terug naar Latacunga. Maar binnen enkele minuten verscheen er een jeep die ons voor een zeer redelijke prijs terug wilde brengen naar Latacunga. Helemaal perfect!

Ik ben sowieso erg trots op Jacq dat ze voor het eerst in haar leven een driedaagse wandeltocht met erg veel klim- en daalwerk goed had doorstaan. Bergop was het af en toe lastig voor haar, maar dalen kan ze dan weer als de beste! Applaus voor Jacqie mag in de comments!

Na aankomst in het hostel hebben we heerlijk uitgerust van alle inspanningen. De dag hebben we afgesloten bij het restaurantje waar we eerder waren geweest (el Gringo y la Gorda), waar we weer heerlijk gegeten hebben (drie kleine hamburgertjes met verse goede frietjes).

Foto’s Quilotoa loop

Rustdag!
Na de inspannende wandeltocht besloten we met z’n vieren toch maar een rustdag in te lassen om de spieren weer wat bij te laten komen. We sliepen deze dag lekker uit, wandelden rond in Latacunga en bezochten de lokale markt(hal). Dat blijft toch iedere keer erg leuk om te doen. Zoveel fruit, vlees, bloemen en eetstalletjes bij elkaar in een groot gebouw. Ook kochten we hier lekker veel groentes in om ’s avonds weer eens zelf te kunnen koken. We namen extra veel mee, zodat Simon en Katy ook aan konden schuiven. Toen zij terugkwamen in het hostel bleek dat ze het zelfde idee hadden gehad en ook wat extra groente en voedsel hadden gekocht! 🙂 We besloten het over twee dagen te verspreiden en eerst de Nederlandse kookkunsten te etaleren.

Jacqueline aan de slag met de groentes

Die avond heb ik zelf pindasaus gemaakt.. erg lekker in combinatie met de enorme hoeveelheid geroerbakte groentes, kip en rijst. Het grootste compliment voor de chef was dat andere Nederlandse gasten graag de pan met pindasaus wilden leegmaken toen we nog wat over hadden.

Actie op Cotopaxi!
Na de dag rust was het weer tijd voor actie, op naar Cotopaxi! Een van de hoogste (5897 meter), actieve vulkanen ter wereld. Overigens was de laatste eruptie in 1940 en de laatste noemenswaardige grote eruptie in 1877. Toen kwamen modderstromen ver voorbij Quito. Dergelijke gevolgen zouden nu niet te overzien zijn..
Cotopaxi is een bijna perfect kegelvormige vulkaan (erg mooi om te zien dus!), die bedekt wordt door een gletsjer. Nouja, tenzij er dus een uitbarsting plaatsvindt. Los van lava en rondvliegend gesteente is dan het smelten van sneeuw en ijs een van de grootste gevaren.

De besneeuwde top van de vulkaan was te zien zodra de wolken opentrokken…

Wij hadden een tour geboekt waarbij we een gedeelte van deze vulkaan zouden gaan beklimmen, tot aan de gletsjer op een hoogte van 5000 meter. Gelukkig hoefden we niet dat hele stuk te voet af te leggen, met een jeep werden we tot 4500 meter gebracht. Daarna was het nog 300 meter klimmen tot aan de refugio en vervolgens nog eens 200 meter tot aan de eeuwige sneeuw. Voor de terugweg hadden Jacqueline en ik een fiets geregeld om de vulkaan weer af te kunnen roetsen. Dat leek ons namelijk wel een tof plan!

Beklimming van Cotopaxi

Toen we ’s ochtends aankwamen was de vulkaan nog volledig in wolken gehuld. Maar al snel tijdens de beklimming (via een behoorlijk steil pad) zagen we af en toe de prachtige besneeuwde piek verschijnen tussen de wolken. Het was een zware klim, koud en op grote hoogte… met name Jacqueline had wel een aantal verschijnselen van hoogteziekte, zoals duizeligheid. Maar op het eigen tempo met voldoende rustpauzes, bereikten we de gletsjer! En dat daarbij de lucht steeds verder open trok was echt fantastisch!

Klaar voor de beklimming!

Onderweg..

Een fantastisch uitzicht was onze beloning. Het zwarte en rode gesteente van de vulkaan vormde een magnifiek contrast met de hagelwitte gletsjer. Als we achterom keken, hadden we een geweldig uitzicht over het nationale park en keken we zelfs over de wolken weg. Het was een pittige inspanning, maar het resultaat was het meer dan waard!

Boven de wolken!

Met z’n vieren bij het begin van de gletsjer

En weer onderweg naar beneden..

Na genoten te hebben bij de gletsjer en uiteraard de nodige foto’s gemaakt te hebben, konden we weer aan de afdaling beginnen. En dat ging een stuk makkelijker dan omhoog! 🙂

En zo ga ik omlaag van dergelijke bergjes..

Wat Jacqueline van de vulkaan vond..

Toen we weer bij de parkeerplaats om 4500 meter hoogte aan waren gekomen, zagen we nog een vos lopen. Die leven in dit natuurgebied in het wild! Daarna wachtte Jacqueline en mij nog het verder terug omlaag mountainbiken. Want dat leek ons zo gaaf!

We sprongen op de fiets en begonnen aan de afdaling. Al bij de eerste bocht besloot Jacqueline echter om het wegdek van naderbij te inspecteren. Dat ook op grote hoogte de zwaartekracht nog steeds z’n werk doet, bleek enkele secondes later toen ze languit gestrekt op de weg lag. Gelukkig viel de schade mee… heel veel schrik, een pijnlijke knie en wat schaafwonden. Maar dat het met het fietsen gedaan was voor Jacq, was wel duidelijk!
Ik ben zelf wel weer op de fiets gestapt, maar achteraf gezien was het het geld niet waard. De weg bestond voornamelijk uit kiezels, kuilen en hobbels met als gevolg dat ik vooral bezig was om mijn stuur stevig vast te houden, niet uit mijn handen te laten trillen en af te remmen zodat ik ook niet de vele losliggende kiezels van dichtbij zou gaan meemaken. Overigens zijn van het mountainbiken geen foto’s meer gemaakt, haha…

De vos die we zagen bij de parkeerplaats…

Eenmaal veilig teruggekeerd in het hostel, waren dit keer Simon en Katy aan de beurt om te koken. Wij konden dus lekker afwachten tot zij een heerlijke pasta op tafel hadden getoverd. De ideale maaltijd na zo’n dag met inspanningen! Om het bedwingen van de vulkaan te vieren (en de kou een beetje te verdrijven) zijn we ’s avonds nog een speciaalbiertje gaan drinken!

De chefs van de avond!

We hebben in deze dagen weer prachtige avonturen meegemaakt. Veel bergen beklommen (en er ook weer vanaf gerend) en genoten van het moois dat de Andes in Ecuador te bieden heeft. Erg bijzonder allemaal weer!

Ondertussen zitten we in Baños, gaat het met de knie van Lientje weer een stuk beter en gaan we hier weer de nodige avonturen beleven de komende dagen. Maar dat is voor een volgende blog!

Foto’s Cotopaxi