Na de prachtige belevenissen in Cusco en bij Machu Picchu was het tijd om Peru te gaan verlaten… We gingen door naar het zuiden, op naar Bolivia! Op de grens tussen Peru en Bolivia ligt het hoogstgelegen meer ter wereld, Titicaca! Aan de Boliviaanse kant ligt een klein dorpje met een relaxte sfeer. Daar verbleven wij in het mooiste ho(s)tel dat we tot nu toe gehad hebben, we maakten een hike op Isla del Sol en Loes kwam bij ons op bezoek!

Weer een grens over!
We pakten om 22:00 de nachtbus vanuit Cusco naar Puno. Dat plaatsje ligt aan de Peruaanse kant van het Titicaca-meer en staat bekend om de mogelijkheid tot het bezoeken van drijvende eilandjes. Wij besloten dat aan ons voorbij te laten gaan en rechtstreeks door te gaan naar Copacabana in Bolivia. Dat betekende wel dat we ’s ochtends heel vroeg een overstap hadden in Puno, maar dat zou hooguit een uurtje duren. We waren op voorhand er al op voorbereid dat dat dus wel eens wat langer zou kunnen gaan duren… 😉

Nadat we eindelijk in de bus naar Copacabana zaten was het op zich niet heel ver meer. Het voornaamste hindernisje dat overwonnen moest worden was de grensovergang. Hier stond echt een flinke rij en dit duurde dan ook bijna anderhalf uur. Voor de eerste keer tijdens onze reis dat we zo lang hebben moeten wachten bij de grens. Helaas was Jacq een tamelijk belangrijk papiertje kwijtgeraakt, maar gelukkig kon ze deze misdaad afkopen (op legale wijze), zodat we de grens over mochten. Daarna waren we in een kwartiertje in Copacabana!

Hostal Las Olas
Via onze reisvrienden (die vooruit reizen en/ of de Lonely Planet wat verder vooruit lezen dan wij ;-)) hadden we de tip gekregen om op tijd bij Las Olas kamers te boeken. Dit hotel is een verzameling van huisjes die op zeer creatieve wijze zijn vormgegeven en allen een prachtig uitzicht hebben over het Titicaca meer en Copacabana zelf. Toen we aankwamen waren we erg blij dat we dit geboekt hadden!

Nee, dit is geen drollenhuisje.. maar een slakkenhuis 😉

We kregen een prachtig huisje toegewezen, waar we erg blij van werden. Twee hangmatten, zowel binnen als buiten. Een houtkacheltje. Een eigen keukentje. Een goede douche met binnentuintje. Een uitzicht om van te dromen. En gewoon een supermooi huisje, waar tot in de details over na is gedacht. Helemaal super!

Twee hangmatten in het huisje

Copacabana verkennen
We zijn die middag ook vast Copacabana gaan verkennen. Niet dat dat heel veel tijd en moeite kost, aangezien het maar een klein dorpje is.
Vlakbij de haven kwamen we twee reisgenoten (uit de bus) tegen, met wie we samen geluncht hebben. De specialiteit van Titicaca en omgeving is ‘trucha’ (forel) en dat stond dan ook op het menu van de dag! Zowel Jacq als ik zijn geen grote visliefhebbers, maar deze smaakte bijzonder goed. Het zou niet de laatste trucha zijn die ik zou eten hier! 😉

Verder zijn we door de straten van Copa gelopen, de kerk (relatief groot voor zo’n klein dorpje) bezichtigd en naar de markt geweest. Wat wij allebei heerlijk aan deze landen vinden is dat je overal winkeltjes en marktjes hebt, waar je vrijwel al je eten kunt kopen van oude vrouwtjes met traditionele kleding. En dat vaak voor een habbekrats! Op dit marktje hebben wij dus weer ingeslagen voor een lekkere pasta, die we die avond hebben genuttigd. En dat met een fles Boliviaanse rode wijn die (tot onze verrassing) erg goed smaakte.

Proost!

We genoten van het eten, elkaars gezelschap en het fenomenale uitzicht, terwijl het kacheltje lekker brandde. Grappig feitje: doordat we op zo’n 4000 meter hoogte zitten, kost het wat meer moeite om het vuur op gang te krijgen. Er zit hier namelijk wat minder zuurstof in de lucht (dat merken we ook als we bergen of trappen oplopen).
Ook hadden we deze avond een van de mooiste zonsondergangen die ik tot nu toe heb gezien tijdens de reis… Jacqueline deed op dat moment echter een klein dutje (zo’n nachtbus kost je nachtrust), dus die heeft hem gemist. Maar gelukkig hebben we de foto’s nog!

Zonsondergang

Genieten bij het houtkacheltje

Dagje uitrusten en genieten
De volgende dag begon met een voor ons tamelijke unieke gebeurtenis. We konden uitslapen, zonder gewerkt te worden door geluid of licht. Dat is tijdens onze reis misschien nog wel geen enkele keer gelukt. De meeste hostels hebben muren van papier en gordijnen waar de zon met volle kracht doorheen schijnt. Nu was het heerlijk stil buiten en de gordijnen hielden het meeste licht tegen. Voordat we goed en wel op de been waren, was de ochtend dus al voorbij! Ook dat is af en toe erg fijn, zeker na de drukke dagen die we in Cusco en omgeving hebben gehad.

We hebben bij de buren (restaurant en hostel La Cupula zijn van dezelfde eigenaar) een goede brunch gehad en hebben de rest van de middag besteed aan het ultieme relaxen. Lekker in het hangmatje hangen, boekje lezen… heerlijk!

Potje kaarten in het huisje

Voor die avond hadden we de hot tub gereserveerd om 18:00, zodat we bij zonsondergang lekker in het warme water zaten. Biertje erbij, muziekje op de achtergrond. Wat kan het leven toch goed zijn! En daarna terug naar ons huisje, waar de kachel de boel snel weer warm stookte!

Genieten in de hottub bij zonsondergang

Foto’s deel 1 van Copacabana

Isla del Sol
Na twee dagen waarin we voornamelijk volop hebben genoten van ons heerlijke onderkomen, werd het tijd om weer wat actief te gaan doen. Jacqueline was ook bijna weer hersteld van de spierpijn na Montaña Machu Picchu, dus we konden er weer tegenaan!

We pakten de ferry naar het nabijgelegen Isla del Sol. Het grote avontuur begon al toen we de steiger opliepen naar wat vermoedelijk onze boot was. Net als iedere andere toerist liepen we uiterst voorzicht over de ietwat onstabiele houten steiger. De planken zagen er uit alsof ze het ieder moment konden begeven, maar gelukkig bleven ze heel. Uiteraard liepen de locals vrolijk over de krakende planken alsof er niets aan de hand was, maar iedere andere backpacker zag je verschrikt naar beneden kijken tijdens de tocht naar de boot.

Zodra iedereen eenmaal aan boord was, zetten we koers richting Isla del Sol! We hadden nog steeds geen idee of we nou in de juiste boot zaten, maar we gingen tenminste! Onze boot bleek de ultieme slowboat te zijn en werd door vele andere boten ingehaald op weg naar het eiland. Helaas ook door een boot waar dezelfde naam op stond als op onze tickets.. Maar langzaam maar zeker gingen we richting het noordelijke gedeelte van Isla del Sol.

Challapampa
Na een boottocht van zo’n 2,5 uur kwamen we aan in Challapampa, een klein dorpje in het noorden van het eiland. Hier bleven we een nachtje, voordat we aan de hike over het eiland begonnen. Vooraf hadden we al gelezen in de Lonely Planet dat accomodatie ‘basic’ zou zijn. Dat bleek helemaal waar. We vonden een hotel met twee bedden en een douche waar eerst geen water uitkwam en de volgende ochtend maar liefst zes straaltjes. Prima voor een nachtje!

Hostal was basic.. maar wat een uitzicht!

Na onze spulletjes op de kamer te hebben gedropt, gingen we vast het dorpje verkennen. Het was echt een klein dorpje.. ezeltjes en varkens scharrelden her en der rond, schapen werden in hun kooi gedreven door herders en kinderen speelden vrolijk met een bal of met een koe.

Ruïnes in het noorden van het eiland

Al lopende kwamen we uit op het wandelpad dat naar het meest noordelijke puntje van het eiland ging. Hier zijn diverse ruïnes te vinden, die we dus al vast bezocht hebben. Na een mooie wandeling van een paar uur gemaakt te hebben, was het tijd om de maag te vullen. Onze tactiek was simpel.. gewoon naar het restaurant gaan waar de meeste mensen zitten. Waarschijnlijk gebruikte iedereen die tactiek, want volgens mij zat er niemand in de andere restaurants. Uiteraard stond er weer een Trucha op de kaart, die uitstekend smaakte!

Wandelend over het eiland
De volgende dag haalden we een ontbijtje bij het restaurant waar op dat moment de meeste mensen zaten en daarna zetten we de wandeling in naar het zuiden van het eiland, naar Yumani. Dat is het wat grotere en meer toeristische plaatjes op Isla del Sol.

Er zijn in principe twee manieren waarop je over het eiland kunt wandelen. Aangezien we de vorige dag al een stuk van de ene route hadden genomen, kozen we dit keer na wijs beraad voor de andere route, die meer langs de kust liep. Het was een wandeling van een uur of vier, langs wat kleine dorpjes en vooral met veel prachtige uitzichten over het immense meer en de besneeuwde bergtoppen in de verre verte.
Af en toe werden we ingehaald door een herder met een kudde schapen (vaak aangevuld met een koe en/of wat ezels). We moesten wel tot drie keer toe een ticket kopen om verder te mogen wandelen (jaja.. ze weten wel hoe ze geld moeten verdienen).

Yumani
Iets na het middaguur kwamen we in Yumani aan. Dit plaatsje valt het beste te omschrijven als een gigantische trap. Vanaf de haven loopt hier een beroemde, oude trap omhoog de berg op. Maar verder is het alleen maar trapsgewijs omhoog lopen tot aan de top van de berg. Op zo’n 4000 meter hoogte is dat een flinke inspanning. Gelukkig voor ons kwamen wij vanaf de kant van de berg, dus in onze zoektocht naar een geschikt hotel konden we voornamelijk berg-af lopen. We hadden een plek gevonden op Tripadvisor die wel goed zou zijn… maar die bleek gesloten te zijn. En dat bleek kenmerkend te zijn voor onze zoektocht naar een verblijfplaats in Yumani. Een aantal hotels waren gesloten, op andere plekken kregen we vooral het gevoel dat men niet echt op ons zat te wachten… meestal moesten we eerst zoeken naar een mannetje of vrouwtje dat rustig binnen bleef zitten om ons vervolgens een kamer te laten zien met een bed dat nog niet opgemaakt is.. Tja, dan valt dat ingezakte matras wel heel erg op!
Uiteindelijk vonden we iets voor de juiste prijs. Er was een harde onderhandeling aan vooraf gegaan over handdoeken en zo’n 50 cent, maar uiteindelijk vonden we een akkoord met het vrouwtje van het hostel. 🙂 Basic was ook in dit geval de juiste benaming, maar na de uitputtende zoektocht waren we blij wat gevonden te hebben!

Het gebrek aan gastvrijheid werd ruimschoots goedgemaakt door het uitzicht

We zochten een leuk plekje op voor de lunch, met een erg gaaf uitzicht over het meer.. Uiteraard bestelde ik weer een Truchu.. overal het menu van de dag en de maaltijd waarin ik het meeste vertrouwen had dat het fatsoenlijk zou worden klaargemaakt. Jacqueline ging voor een sandwich met kip en dat bewees helaas mijn gelijk. De kip was gewoon niet gaar… Flinke domper!

Nog meer ruïnes
Na de lunch was ik nog niet verzadigd in de zoektocht naar oude stenen en ik wilde nog wel naar een ruïne lopen op het meest zuidelijke puntje van het eiland. Jacqueline was wel klaar met hiken en oude stenen en besloot lekker in het zonnetje te gaan zitten met een biertje en een boek. Helemaal goed!

Aangezien op het eiland bewegwijzering net zo zeldzaam is als een gastvrije ontvangst bij een hotel, duurde het even voordat ik het juiste wandelpad had gevonden naar de ruïne. Maar toen ik een grote tourgroep met toeristen tegenkwam en in de verte nog iemand zag lopen, had ik wel het idee op het goede pad te zitten. Ik haalde degene voor me in en zij was ook op zoek naar de ruïne. Samen gingen we verder op zoek… Op een gegeven moment was er een splitsing in het pad.. omhoog of omlaag? Aangezien onze ervaring vertelde dat ruïnes meestal bovenop een berg zijn, gingen we omhoog. In de verte zagen we omlaag wel een paar huisjes staan en een onafgebouwd ogend bouwwerk.. maar dat laatste geldt voor 90% van de huizen op dit eiland, dus dat trok onze aandacht niet.

We liepen over de bergkam door.. genoten van prachtige uitzichten, maar van een ruïne was geen sprake. Steeds sterker werd het gevoel dat we toch beneden moesten zijn… en dus besloten we maar gewoon de kortste weg omlaag te kiezen, dus rechtstreeks van de berghelling af. En uiteindelijk kwamen we aan bij het de bouwwerken die we in de verte al wel hadden gezien. En dit bleek dus de ruïne te zijn. Stelde niet zo gek veel voor, maar het einddoel was wel gehaald!

Las Velas
Die avond wilden we graag bij Las Velas eten. Een gourmetchef die er voor gekozen heeft om een restaurant te openen in de eucalyptusbossen op dit eiland. En dat ook nog op een locatie zonder electriciteit.
Na lovende recensies van onze culinaire reisvrienden uit Australië te hebben aangehoord, moesten wij hier natuurlijk ook naar toe.

We hebben een mooie zonsondergang gezien, heerlijk gegeten (dit keer had Jacq de Trucha) en dat alles bij kaarslicht. Normaal wordt het restaurant gerund door een echtpaar, maar dit keer was de vrouw alleen. Ze kookte, deed de bediening en was ook nog eens buitengewoon gastvrij en vriendelijk. Op een eiland waar die eigenschappen soms ver te zoeken waren, was Las Velas dus een absoluut lichtpuntje! En dat met heerlijk eten!

Veel meer foto’s van Isla del Sol

Terug naar de Copa
De volgende ochtend gingen we weer terug naar Copacabana. We daalden eerst nog de lange trap af in Yumani, zaten een uur of twee op wederom een erg trage boot en kwamen toen weer aan in Copacabana. We hadden nog een nachtje in Las Olas geboekt, dus daar gingen we snel naar toe!
Aangezien we nog niet in ons appartementje konden, gingen we eerst maar een hapje eten bij de buren. Jacq had zin een bananasplit, ik ging voor de goulash met gnocci. Hoe ver kunnen culinaire wensen uit elkaar liggen? 😉

Na het eten konden we dan eindelijk terecht in huisje nr 5 van Las Olas (de vorige keer hadden we nummer 3). Dit keer was het een nog mooier huisje dan de vorige keer. Ruimer, lichter en een nog fantastischer uitzicht!

Rondleiding door huisje nr 5 van Las Olas

Na geïnstalleerd te zijn in onze hangmatjes hoorden we ineens een bekend soort muziek… een soort hoempapa-muziek schalde door het dorp heen. Er bleek een processie aan de gang te zijn. Een flinke optocht liep achter een Maria-beeld aan. Maar wij associeerden het voornamelijk met carnaval (en met het kwekfestijn dat enkele dagen eerder was geweest).

Loes aan de Copa!
Rond een uur of drie ging Jacq die middag zonder mij het dorpje in. Haar goede vriendin Loes was namelijk ook in dit kleine dorpje aan de andere kant van de wereld verzeild geraakt tijdens een reis door Peru en Bolivia.

Ze vonden elkaar al vrij snel aan de havenkant, en kletsten vrolijk wat bij onder het genot van een hapje en een drankje. Na samen nog wat door Copa te hebben rondgelopen, kwamen ze naar mij en het huisje toe! We hebben ’s avonds lekker samen gekookt en gegeten en genoten van het uitzicht. Op enig moment hadden we de deur open laten staan en stond er ineens een wel zeer wollige bezoeker binnen met veel interesse voor ons eten! Een nieuwsgierige Alpaca was het huisje binnen komen lopen! Mijn eerste reactie was om een filmpje te maken, terwijl Jacq zo snel mogelijk het eten wilde redden. Na zo’n zes seconde kwam mij dit op een wat verwijtende blik te staan, vandaar dat jullie het met zo’n kort filmpje moeten doen. Maar het was echt een hilarisch moment!

Hola Alpaca!

De volgende ochtend moesten we helaas Las Olas en Copacabana weer verlaten. We pakten een collectivo voor een rit van zo’n 3 uur naar La Paz.

Foto’s deel 2 van Copacabana