Een bezoek aan Peru en Cusco is niet compleet zonder Machu Picchu te bezoeken. De oude Inca-stad is ondertussen wereldberoemd, maar bleef lang verborgen. Wij reisden langs een aantal plekken en ruïnes in de Sacred Valley op weg naar Machu Picchu.

Voorbereiding
Zoals ook al in de Cusco-blog geschreven, hebben wij even moeten nadenken over ons bezoek aan Machu Picchu. Vooral dan over de wijze waarop we dat bezoek zouden gaan brengen. De Inca-trail was geen optie, aangezien we die niet al een half jaar geleden hadden geboekt. Maar er waren diverse andere opties om in een aantal dagen naar Machu Picchu te trekken of te reizen. Wij hadden de vierdaagse Lares-trek voor ogen, maar daarbij zouden we de enige zijn samen met minimaal 4 begeleiders (gids, kok, dragers voor spullen). Dat vonden we iets te veel van het goede. Uiteindelijk hebben we de keuze gemaakt om zelf langs een aantal plaatsjes in de Sacred Valley te reizen met als einddoel Machu Picchu.

Pisac
Onze eerste bestemming was Pisac. We pakten voor 5 SOL (€1,25) een collectivo die ons naar dit plaatsje bracht. Collectivo’s zijn kleine busjes die vertrekken zodra ze vol zitten. Vaak goedkoop en met veel locals.

Na aankomst in Pisac zochten we een hostel uit. We vonden er een aan de rivier en bij de brug. Aardig hostel, prima voor een nachtje. Het doel van ons verblijf in Pisac waren de ruïnes van Pisac. Een mooi voorproefje op Machu Picchu. We hadden gelezen dat de wandeling hier naar toe ook erg mooi moest zijn, dus we besloten deze hike te gaan doen. Na in ons hostel om informatie te hebben gevraagd gingen we op pad!

Filmpje ruïnes van Pisac

Ruïnes van Pisac
Aangezien de mensen in het hostel ons de verkeerde kant op hadden gestuurd, was het nog even zoeken naar het beginpunt van de wandeling. Die bleek uiteindelijk achter het toeristische marktje op het centrale plein te liggen. Daar kochten we ook het Boleto Turistico, dat nodig is om de ruïnes in Cusco en in de Sacred Valley te bezoeken.

En zo begon onze wandeltocht. Het was ondertussen rond het middaguur, het heetst van de dag dus. Maar geoefende hikers als we ondertussen zijn, was dit voor ons prima te doen. We genoten van de wandeling tussen, langs en over de Inca-terrassen. We hadden een geweldig uitzicht over de vallei en Pisac (het plaatsje). En bovenop de berg zagen we de restanten van de oude Inca-stad steeds dichterbij komen (in feite kwamen wij dichterbij overigens.. die oude stenen bleven op dezelfde plaats waar ze al vele jaren liggen).

Kleine foto-impressie van de wandeltocht en de ruïne!

Na een goed uur omhoog wandelen kwamen we bij de eerste restanten van de ruïnes aan. Vanuit daar ging de weg nog steeds voornamelijk omhoog met op diverse plekken fantastische uitzichten over de ruïne en de vallei. De foto’s zeggen eigenlijk voldoende… 🙂

Zo voelden we ons boven op de top!

Filmpje van boven op de berg

Na een middag heerlijk geklommen en geklauterd te hebben over en door de oude ruïnes, hadden we wel een goede douche en een koud biertje verdiend. En na dat verdiende biertje gingen we op weg naar een restaurantje, waar we goede reviews over hadden gelezen.
Het lag iets verder weg, buiten het dorpje.. Maar dat had volgens ons wel iets, een verstopte parel op culinair gebied.
Na een flinke zoektocht in het donker kwamen we aan bij het restaurant. Benieuwd gingen we naar binnen. Zo’n vreemde plek, maar toch met erg goede beoordelingen. Helaas deelden wij die ervaring niet… 🙂 maar het was toch een heel avontuur!

Foto’s

Ollantaytambo
De volgende dag aten we nog een lekker ontbijtje op een dakterras, met uitzicht op de ruïnes bovenop de berg. Daarna pakten we een bus richting Urubamba, waar we in een collectivo overstapten richting Ollantaytambo.
Dit is het laatst per weg bereikbare plaatsje in de Sacred Valley, voor Machu Picchu. Vanuit hier pakken de meeste mensen de trein naar Aguas Calientes, dat ook wel bekend staat als Pueblo Machu Picchu.

Dat zouden wij later ook gaan doen, maar eerst verkenden we Ollantaytambo en omgeving. Het dorpje heeft een wat toeristisch plein, nauwe straatjes en eeuwenoude huisjes. Het dorp is opgebouwd op hetgeen de Inca’s ooit hebben neergezet. De oude straten zijn niet geschikt voor auto’s, maar enkel voor voetgangers en ezeltjes. In dit oude gedeelte vonden wij een hostel. We hadden vanaf ons dakterras uitzicht op de bergen met ruïnes aan de ene kant en op de hoge bergen aan de andere kant. In deze bergen is het gezicht van een Inca-god zichtbaar, die neerkeek op Ollantaytambo en de ruïnes.

Hij houdt ’t goed in de gaten!

Na onszelf te hebben geïnstalleerd in het hostel, gingen we die middag er nog op uit om de beroemde ruïnes van het plekje te bezoeken. Maar eerst moest er geluncht worden! Op aanraden van de mensen in ons hostel gingen we naar een restaurantje genaamd ‘Papas’. Op het menu del dia stonden tequeños (gefrituurde kaasstengels) met guacamole en aji de gallina (zie voor het recept de blog van Cusco). We aten zeer smakelijk en met volle buikjes gingen we naar de ruïnes toe.
In tegenstelling tot een dag eerder in Pisac was het ditmaal in ‘Ollie’ een stuk drukker met toeristen. Aangezien dit plaatsje de laatste per weg bereikbare plaats is voor Machu Picchu is het voor erg veel groepen en individuele toeristen een dankbare tussenstop. Dus te midden van toeristen in alle soorten en maten sleepten wij ons de trappen omhoog. De lunch lag toch wel erg zwaar op de maag… 😉 Maar de uitzichten waren best fraai en het was leuk om deze ruïnes ook te bezoeken… maar iets later werd het nog veel leuker!

Terwijl ik nog liep te puffen van anderhalve portie aji de gallina, zag Jacq ineens een poort in de verdedigingsmuur, met daarachter een pad dat de berg op leidde. De trouwe lezers van deze blog weten ondertussen wel dat ik maar al te graag voor de paadjes kies waar de andere toeristen niet heen gaan. Jacqueline is dan vaak de wat voorzichtigere (verstandigere?) component die mij in toom probeert te houden. Maar in dit geval was het Lien die enthousiast de berg op wilde stuiven, terwijl ik alleen maar kon denken aan mijn iets te overvolle maag. Maarja.. zo’n open kans om een berg te beklimmen op uitnodiging van Jacq kan ik ook niet laten liggen.. dus daar gingen we! Door de poort, het paadje op dat ons nog verder omhoog de berg op bracht! Hier waren verder geen toeristen meer.. wel fantastische uitzichten over de vallei, het inca-god-gezicht, het dorpje en de ruïnes. Hierbij werden we enkel vergezeld door een insect dat als een gek een gat in de grond aan het graven was. Nooit gedacht dat dat zo interessant kon zijn!

Daar boven op die berg..

Zoals wel vaker is de weg terug makkelijker dan de weg omhoog… dus dat was dan ook een fluitje van een cent voor ons.
(NB: Waarschijnlijk lezen overigens onze Engelstalige reisvrienden mee met behulp van wat vertaalprogramma’s. In het beste geval vermoeden ze dat we nu op de markt een zeer goedkope panfluit hebben aangeschaft…)
Maar terug naar het verhaal.. de afdaling was voor ons dus een eitje of een peulenschilletje.. tot we bij de laatste bocht aan kwamen. In de verte zagen we namelijk al dat de deur dit keer gesloten was. Inspectie van dichtbij leerde ons dat de deur daadwerkelijk potdicht afgesloten was door middel van een groot hangslot. Er was niet echt een alternatieve route om de muur heen en de Peruaanse pubermeisjes aan de andere kant van de poort negeerden ons volledig. Zelfs toen ik mijn hoofd boven de poort uit stak om daar polshoogte te nemen.
Uiteindelijk kwam Jacq met het simpelweg briljante idee om dan maar over de poort heen te klimmen. Terwijl ik nog uitvoerig over andere mogelijkheden zat na te denken (zouden we geen groot houten paard voor de poort neer kunnen zetten om zo binnen te komen?), was mevrouw al over de poort geklommen. Ik viel van de ene verbazing in de andere deze dag, maar daarna volgde ik ook maar. De Peruaanse meisjes waren ondertussen een meter of 10 verderop gaan zetten en konden ons niet langer meer volledig negeren… af en toe keken ze toch eens op wat die gekke gringo’s nu aan het doen waren. Maar verder durfden of wilden ze toch echt niets zeggen tegen ons.

Off the beaten track

Na dit hachelijke avontuur zijn we verder gegaan over het gebaande pad, samen met alle andere toeristen. We maakten foto’s, genoten van het uitzicht en hobbelden weer van de vele trappen af.
Verder hadden we ons wel voldoende ingespannen deze dag vonden we. Een flink biertje en een gedeelde pizza (als altijd met véél te veel kaas) was onze beloning voor deze avond.

Hoe gaan we naar Machu Picchu?
De volgende dag scheen het zonnetje heerlijk in de ochtend. We besloten om eerst maar eens onze treinkaartjes naar Aguas Calientes te gaan regelen. De trein is namelijk het enige vervoersmiddel dat je rechtstreeks naar dit dorpje brengt. Er zijn wel alternatieven, waarbij je enkele uren moet lopen. Maar dat vonden wij geen optie ivm tijd. Achteraf gezien hebben we misschien een iets andere mening hierover. We gingen naar het treinstation, waar we gedacht hadden snel twee kaartjes te kunnen kopen, waarna we weer zouden kunnen gaan genieten van het zonnetje en de oude stenen in Ollantaytambo. Allereerst moesten we een keuze maken tussen de twee aanbieders. Nadat we de beste mogelijkheid hadden geselecteerd, werd ons vrij snel duidelijk dat die mogelijkheid niet beschikbaar was. IncaRail was uitverkocht voor die dag. Damn… dan maar naar PeruRail. Prijzen waren vergelijkbaar: bizar, schrikbarend en wanstaltig duur. Althans, voor gringo’s dan… Peruanen konden voor een fractie (1/16e ofzo) van de prijs in dezelfde trein mee. Nadat we enigszins over de schok van de prijs heen waren (eerlijk gezegd ben ik dat nog steeds niet helemaal), bleek dat er alleen nog maar plek was in de trein van 21:00 ’s avonds. Niet ideaal, maar dan zouden we om 23:00 zeker wel in een hotel zijn om nog wat uurtjes slaap mee te pikken. Helaas werd deze theorie die avond al vrij snel ingehaald door de realiteit (helaas niet door de trein), maar dat is iets voor verder in de blog! We hadden onze te dure treinkaartjes voor een ietwat ongunstig tijdstip.. maar we gingen in ieder geval naar Aguas Calientes! En dus naar Machu Picchu! Hiep hoi!

Wandelen in de vallei
Na de tegenvallende ervaring met het kopen van treinkaartjes had ook het zonnetje er de brui aan gegeven. Een miezerig regentje werd ons lot. Ondertussen was het ook al lunchtijd, dus gingen we maar weer naar ‘Papas’. Dit was ons al diverse malen aangeraden in het hostel namelijk… We trokken tijdens het eten dan ook maar de voorzichtige conclusie dat er waarschijnlijk een relatie bestaat tussen beiden. De recensies op tripadvisor waren namelijk niet echt denderend, haha. 🙂

Drie ezeltjes op de weg… (de vierde loopt net de bosjes in)

Na ons buikje weer vol te hebben gegeten (dit keer iets minder vol dan de dag er voor), begonnen we aan een wandeling door de vallei naar een andere tempelruïne. Aanvankelijk scheen het zonnetje weer, maar al vrij snel maakte deze plaats voor regen.. Maar wij lieten ons niet kennen en wandelden gewoon lekker door. De vallei was erg mooi, zelfs in de regen. Er waren geen andere toeristen en we zagen meer van het dagelijks leven. Iets wat ik zelf altijd erg kan waarderen na een flinke hoeveelheid toeristische attracties. De tempelruïne hebben we niet meer gevonden, maar het was toch een erg fijne wandeling! Onderweg kwamen we nog een ‘te schattige kitten’ (quote Jacqueline) tegen, waar uitgebreid mee geknuffeld werd. Het is dat we deze niet mee kunnen naar Nederland, anders was-ie vast in de rugzak verdwenen. Nu moesten we hem toch echt achterlaten.. een pijnlijk afscheid…

Liefde op het eerste gezicht tussen deze twee..

Wachten op de trein
Na de wandeling gingen we aan het eind van de middag naar Hearts Cafe voor een drankje en een hapje (en wat spelletjes kaarten). Dit keer waren we maar op tripadvisor afgegaan voor advies en dat was een wat deugdelijker advies dan vanuit het hostel. We hebben erg lekker gegeten en dat maakte het een aangename manier om de tijd te doden.

Ruim op tijd kwamen we bij het station aan en stonden we klaar om in de trein te springen. Maar helaas… de trein liet op zich wachten. Een treinmeneertje liet in zijn beste Engels weten dat de trein een uur vertraging had. Daar hadden we niet op gerekend… er rijden zo’n tien treinen op een dag op dat traject en nog krijgen ze het voor elkaar om zo’n vertraging te hebben. Uiteraard werd het uur al anderhalf uur voordat we vertrokken.. en onderweg stond de trein ook nog eens een half uur stil. Kortom, pas om iets voor 01:00 kwamen we aan in Aguas Calientes… En dat terwijl we diezelfde ochtend al weer om 04:00 op zouden moeten staan om vroeg in Machu Picchu te arriveren! Gelukkig stond er wel een mannetje van het hotel dat we gereserveerd hadden op ons te wachten en lagen we vrij snel in ons bed. En ondanks dat mijn kussen ongeveer de afmetingen had van Machu Picchu Montaña sliepen we toch al snel als roosjes!

Foto’s Ollantaytambo

Aguas Calientes
Aguas Calientes, ook wel Machu Picchu Pueblo genoemd, is het toeristische oord waar vrijwel alle bezoekers van Machu Picchu verblijven voor ze de magische oude Inca-stad gaan bezoeken.
Wij sliepen hier ongeveer drie uur, aten om 04:30 ons ontbijt en stonden om 05:00 in de rij voor de bus naar Machu Picchu. Deze bussen zijn overigens uitstekend geregeld. Er staat een flinke mensenmassa te wachten, maar binnen de kortste keren zit iedereen in een bus.

Machu Picchu
Wij arriveerden om 06:00 met de eerste bezoekers in Machu Picchu. Dat was voor ons ook zonder enige twijfel het moment dat de oude stad op z’n mooist was. Nog vrijwel verlaten, zonder de hordes toeristen. Nouja.. er waren al wel de nodige bezoekers, die vrijwel allemaal de geijkte selfies maakten van zichzelf met de stad (wij natuurlijk ook), maar het viel in het niet met de gigantische stroom die vanaf een uur of 10 binnenkomt.

Heel kort iets over Machu Picchu (deze blog is geen wikipedia natuurlijk) om enige context mee te geven aan hetgeen we bezocht hebben.

Machu Picchu is in de 15e eeuw gebouwd door de Inca’s en is nooit veroverd door de Spanjaarden. Dit heeft het positieve gevolg gehad dat de stad goed bewaard is gebleven. Machu Picchu ligt behoorlijk geïsoleerd tussen de hoge bergen en is daardoor moeilijk bereikbaar. Rond het begin van de vorige eeuw is de stad ‘herontdekt’ en momenteel is het een van de drukstbezochte toeristische attracties van Zuid-Amerika.
Over de vroegere functie van de stad zijn er verschillende theoriën, meest waarschijnlijke is de theorie waarin gesteld wordt dat het een buitenverblijf was voor edelen, koningen en andere hooggeplaatsten. Het is niet waarschijnlijk dat het ter verdediging van het Inca-rijk diende, daarvoor ligt de stad te afgelegen.

Kijk ‘m staan.. Macho Picchu

Montaña Machu Picchu
Na een uur lang rond te zijn gelopen, foto’s te hebben gemaakt en een oude Inca-brug te hebben bezocht, gingen we naar Montaña Machu Picchu. Hier hadden we namelijk extra tickets voor gekocht.
Er zijn twee manieren om Machu Picchu van bovenaf te bewonderen. Enerzijds is er Huayna Picchu, de kenmerkende puntige rots met diverse ruïneresten. Deze torent direct hoog boven Machu Picchu uit en schijnt heel bijzonder te zijn om te beklimmen. Helaas kunnen er slechts een klein aantal bezoekers dagelijks naar boven, dus dit was niet voor ons weggelegd.

Beklimming van de berg

De andere mogelijkheid is Montaña Machu Picchu. Een iets verder gelegen berg met prachtige uitzichten over het hele dal en de oude stad. Deze gingen wij dus doen! Een klim van zo’n anderhalf uur over stijle, oude traptredes. Terwijl we omhoog klommen zagen we onder ons Machu Picchu steeds kleiner en kleiner worden…

Na een heel pittige klim kwamen we als een van de eersten boven.. en wat een gaaf uitzicht! Echt heel heel bijzonder en het afzien meer dan waard. We hebben een uurtje lekker boven op de top gezeten en volop genoten. Daarna was het weer tijd voor de afdaling.. waarbij we continu van alle klimmers de vraag kregen hoe ver het nog was. 😉

Filmpjes: Machu Picchu van bovenaf gezien

Wandelen door Machu Picchu
Nadat we weer beneden waren, was het helaas gedaan met de rust in Machu Picchu. Hordes toeristen overspoelden de oude ruïnes. Wij waren daar uiteraard ook onderdeel van. Het was absoluut nog mooi, maar het had niet meer het magische van die ochtend toen er nog bijna niemand was.
Ook een klein, irriterend onderdeel van het geheel was dat er verplichte looproutes zijn uitgezet. Op zich heel begrijpelijk om de kuddes in de goede richting te sturen. Zeker op de soms smalle trappetjes is dat een heel stuk veiliger. Maarja.. als ik ergens niet blij van word is het van verplicht een richting op te worden gestuurd. Als ik iets leuks en interessants zie, wil ik er namelijk naar toe! Maar helaas, we werden enkele malen gewoon weggestuurd en we moesten maar omlopen. Dit tot irritatie van ons beide.. bij mij omdat ik niet graag met de kudde meeloop.. en bij Jacq omdat ik telkens weer eigenwijs was. 🙂

Desalniettemin was Machu Picchu nog steeds mooi en indrukwekkend. We hebben er echt van genoten en het was het geld zeker waard. Maar de herinneringen die blijven hangen zijn die van de vroege ochtend en van boven op de hoge berg.. Dat was echt zonder meer fantastisch.

Rond half twee hadden we het wel gezien (en hadden we het ook wel gehad met de massa’s toeristen) en pakten we de bus terug naar Aguas Calientes, waar een verdiend biertje op ons wachtte. Daarna hadden we om 15:00 de trein terug naar Ollantaytambo, vanuit waar we een collectivo terug naar Cusco hebben genomen. Om daar vroeg op de avond als een blok in slaap te vallen…

Voor nu.. de foto’s… heel veel foto’s. Machu Machu Pictures.