De originele blog is te lezen op mijn Travelmessage blog.
Hoi allemaal.
Eergisteren heb ik vanuit Nederland het droevige nieuws te horen gekregen dat mijn lieve oma op 86-jarige leeftijd is overleden. De afgelopen maanden was ze ernstig ziek, nu heeft ze haar rust. Ik heb haar ziektebed vanuit Nieuw Zeeland meegemaakt en ben blij dat ik zo lang zo’n lieve oma heb mogen hebben.
Voor ons gaat de reis echter gewoon door… En hoewel ik in gedachte vaak bij oma ben, moet ik zeggen dat het goed helpt als je telkens van de ene ervaring in de andere valt. Daarover deze blog verder..
Gisteren waren we in Fox, bij de Fox Glacier. Een van de twee beroemde gletsjers in Nieuw Zeeland, samen met de Frans Jozef-Glacier, die ook heel dichtbij ligt. Deze twee gletsjers zijn tamelijk uniek, aangezien ze per dag soms wel 5 meter verplaatsen. Er is continu een stroom van smeltwater, maar aan de andere kant worden ze ook telkens verzien van een nieuw ijslaag door alle sneeuw en regen die er valt. Vanuit Australie wordt telkens zeer warme lucht de zee opgeblazen richting Nieuw Zeeland. Onderweg pikt het erg veel water op. Deze wolkjes drijven vrolijk verder tot ze in Nieuw Zeeland ineens de Alpen tegenkomen, waar ze niet overheen kunnen. Dus moet er wat regen of sneeuw uit om verder te kunnen. Enkele honderden jaren geleden lag de hele vallei vol met ijs… nu dus niet meer, maar de laatste jaren groeien de gletsjers wel weer.
Wij wilden eigenlijk met de helicopter de gletsjer op. Dan kom je namelijk veel en veel hoger op het ijs, waar het echt prachtig zou moeten zijn. Helaas zat dat er niet in voor ons en moesten we ons tevreden stellen met een half day-hike op de gletsjer. Heel stuk minder mooi, maar toch wel genoten hoor! Eerst een wandeltoch van ongeveer een uur gemaakt richting gletsjer, daarna ruim een uurtje op het ijs rondgelopen op een pad dat ze iedere ochtend opnieuw uitzetten en de hele dag door bij moeten houden en vervolgens weer teruggelopen.
Toen we uitgeklommen waren op het ijs klommen we weer de auto in. We hebben namelijk niet heel veel tijd meer, maar nog zo veel te zien en te doen. We zijn richting noorden gereden tot aan Punaki. Een erg klein plaatsje, maar wel een met een mooie attractie der natuur. Namelijk de Pancake Rocks en de Blowholes.
Na een nachtje te hebben geslapen in onze Bill, gingen we de volgende ochtend op pad naar deze Pancake Rocks. De naam spreekt eigenlijk voor zich, het ziet er uit als een stapeltje pannenkoeken. En met vloed is het helemaal spectaculair, want dan raast de woeste zee door alle gaten en openingen. Uiteraard waren wij op het juiste moment van de vloed present om dit te zien. Foto’s spreken verder voor zich. Erg mooi!
En nu zijn Lieke en ik in Abel Tasman National Park waar we de komende dagen ongetwijfeld weer doldwaze avonturen gaan beleven.
Groetjes!