Na de kou van miljoenenstad Bogotá gingen we weer door naar een kleiner plaatsje, Salento. Dit is het perfecte dorp om het Colombiaanse koffiegebied te ontdekken. Een regio die niet alleen bekend staat om de koffie (vanzelfsprekend), maar ook om de gigantische palmbomen in de Cocora-vallei. In een notendop dus wat we hier gedaan en gezien hebben!

De busreis vanuit Bogotá naar Salento ondernamen we weer samen met Simon en Katy. Maar na Salento gaan onze wegen dan toch echt scheiden, aangezien zij via een andere route naar Ecuador zullen reizen. Goede kans dat we elkaar nog wel ergens tegen gaan komen natuurlijk!

We waren wat langer onderweg dan vooraf gepland, omdat men op de bergweg tussen Bogotá en Armenia flink aan het werk waren. Dat leverde een paar uurtjes extra reistijd op.. maar wel een paar uur waarin we ontzettend genoten van het prachtige landschap waar we doorheen reden. Groene bergen, palmbomen, riviertjes.. echt waanzinnig mooi! Dus zo erg waren die paar uurtjes extra reistijd niet. 😉
In de grote stad Armenia stapten we over op een busje naar Salento, een klein en ietwat toeristisch dorpje in het midden van het koffiegebied. Uiteindelijk kwamen we rond een uur of acht ’s avonds aan. Wederom een reisdag van 12 uur achter de rug!

Filmpje vanuit de bus

Casa de Lili
We verblijven in het hostel Casa de Lili, van de gelijkgenaamde knuffelgrage Lili. Toen we aankwamen bleek dat Lili onze reservering pas erg laat door had gekregen… met als gevolg dat ze haar eigen slaapkamer maar voor ons had gereserveerd. Beetje vreemd om in haar kamer te slapen en we hebben geen idee waar ze zelf heeft geslapen die nacht. Maar na een prima maaltijd vol groentes, sliepen we prima in dat bed!
De volgende dag konden we al op tijd naar onze nieuwe kamer.. een hutje achter in de tuin. Het deed me een beetje aan bouwdorp denken, maar eigenlijk is het gewoon een erg leuke kamer!
Wat ook erg fijn is aan dit hostel is een goed kussen en een goede, echt warme douche. Het zijn echt de kleine dingetjes die een reiziger blij kunnen maken. Douches hebben we bijvoorbeeld al in vele formaten gehad.. van een slang die uit de muur stak of een emmer water (op San Blas), maar vrijwel altijd waren ze tot nu toe koud of lauw-warm. Dat is best lekker als het buiten 30 graden is, maar nu de avonden en nachten kouder worden is een warme douche echt heerlijk!

Koffie!
Nu we midden in het koffiegebied zitten van een van de bekendste en beste koffielanden ter wereld, moesten we natuurlijk een koffieplantage bezoeken. Sterker nog, ik had me voorgenomen om hier maar eens koffie te leren drinken. Daar kon ik eigenlijk ook bijna onderuit.

De eerste ochtend in Salento gingen we naar een leuk koffietentje en geheel volgens mijn eigen logica bestelde ik een espresso. Weliswaar sterker, maar als het echt niet te drinken is, is het tenminste snel leeggedronken. En het viel niet tegen! Na een paar dagen Salento ben ik niet ineens een koffie-liefhebber geworden, maar ik vond het ook niet ontzettend smerig. Eerste missie geslaagd dus!

Koffieplantage Don Elias
Die middag zijn we samen met Simon en Katy naar een koffieplantage gegaan om een rondleiding te krijgen. Het was een uur lopen (bergafwaarts) vanuit Salento en onderweg kregen we al een aantal prachtige vergezichten te zien.
Don Elias (zoals de plantage heet) is een kleine plantage, door een familie gerund en volledig biologisch. Het was echt bijzonder leuk om te zien en er informatie over te krijgen. Zo hebben ze naast koffieplanten, ook diverse andere planten en bomen staan. Bananen- en plantaanbomen voor de nodige schaduw, ananasplanten om insecten af te leiden, mais en andere planten om te voorkomen dat de grond op de helling tijdens het regenseizoen wegspoelt bij de jonge planten. En dat allemaal om de koffie zo goed mogelijk te kunnen laten groeien zonder gebruik van bestrijdingsmiddelen. En uiteraard werd de rondleiding afgesloten met een kopje versgemalen koffie. De terugweg (bergop) viel overigens reuze mee!

Die avond hebben we weer eens zelf gekookt. Per ongeluk hadden we een zak ketchup gekocht in plaats van tomatensaus, maar met toevoeging van de nodige groentes en kruiden was het eigenlijk nog best prima te eten. En sowieso erg fijn om af en toe zelf te koken en een maaltijd vol groentes te eten!

Oude Bossche bekenden!
Na deze voedzame maaltijd gingen we nog even een biertje drinken in Salento. Die avond waren namelijk Bram en Janske ook in deze wereldstad aangekomen. Zij zijn mijn oude boven-boven-buren in de Bossche Bilderdijkstraat en hebben een jaar de tijd genomen om de halve wereld rond te reizen. Na wat contact gehouden te hebben in de afgelopen weken, bleek dat onze wegen zouden gaan kruisen in Salento. Het blijft toch erg bijzonder hoe klein de wereld kan zijn. Erg leuk om een paar biertjes met hen gedronken te hebben aan de andere kant van de wereld!

Hike Valle de Cocora
De volgende dag stond voor ons in het teken van de wandeling naar de Cocora-vallei. Het had die nacht flink hard geregend en we hadden gehoord dat sommige stukken ontzettend modderig zouden kunnen zijn.. het kon dus geen kwaad om rubberen laarzen mee te nemen en uiteraard werden die verhuurd in ons hostel. Met beide een paar laarzen in de rugzak waren we er klaar voor!
Om de start van de wandeling te bereiken moesten we ons om half 10 melden op het plein in Salento. Hier stond al een legertje jeeps te wachten om ons naar het startpunt te brengen.

Vanuit daar begonnen we de wandeling. Samen met Katy en Simon en nog een stel anderen gingen we van start. We daalden een klein stukje af en daarna kwamen we bij de eerste uitdaging van deze tocht.. namelijk het oversteken van het riviertje voor de eerste keer. Ik bekeek de situatie die voor ons lag eens goed en nam een mooie aanloop en wilde een flinke sprong gaan maken. Uiteraard was dit plan bijzonder goed uitgedacht, ware het niet dat een of andere onverlaat precies op die plek ook een brug had gebouwd om de rivier over te steken. Met nota bene een houten balk op twee palen bij het begin van de brug. Een en ander had ik over het hoofd gezien toen ik mijn sprong waagde… Een enorme knal was het gevolg, splinters vlogen door de lucht… en het bloed stroomde over mijn gezicht.
Gelukkig was er een Zwitserse verpleegster in de buurt die het bloeden wist te stoppen en uiteindelijk beoordeelde dat het niet gehecht hoefde te worden.

Aangezien ik verder eigenlijk ook niet zo veel last had gingen we dus gewoon verder met de wandeltocht… weliswaar na enkele bezorgde blikken van Jacqueline of het echt wel goed ging, maar blijkbaar wist ik haar toch te overtuigen.
Na dit hachelijke avontuur keek ik natuurlijk wel 2x uit bij ieder bruggetje dat we over moesten steken, maar gelukkig stootte deze ezel z’n hoofd niet twee keer aan dezelfde (of een andere) balk.

Het eerste gedeelte van de tocht ging door het dal met mooie uitzichten op de eerste waxpalmbomen op de heuvels om het dal. Heel veel zagen we er nog niet onmiddellijk, ook door de vele laaghangende bewolking. Maar het was al wel veelbelovend!

Het tweede gedeelte leidde ons door een stuk jungle, terwijl we een riviertje volgde en regelmatig moesten oversteken. Dit pad was behoorlijk modderig, dus het was maar goed dat we onze laarzen bij ons hadden! Dat deze de gehele tocht in onze tas bleven zitten is verder bijzaak.
Maar we glibberden en klommen ons een weg naar boven, ondertussen de regen trotserend. Ondertussen moesten we ook een keer of 5 de rivier oversteken met behulp van wiebelige bruggetjes. Dit was wel een pittig stukje van de tocht, zeker door de regen, maar we konden er toch al enorm van genieten!

Tijdens de hike moesten we een groot aantal keer de rivier oversteken

Nadat we ongeveer een uur over het modderpad bergop hadden gelopen, kwamen we bij een splitsing. Katy, Simon en een aantal anderen besloten op dat punt verder door te lopen naar een kolibri-boerderij. Wij en twee Zwitserse dames (waaronder de verpleegster) kozen er voor om deze zijweg over te slaan en onze weg te vervolgen naar de top van de berg. Dit leidde tot een pad dat steil omhoog ging. Jacqueline, duidelijk niet in het bezit van klimmersbenen en -genen, ging minimaal duizend keer dood onderweg, maar we hebben toch maar mooi de top gehaald! Daar lastten we een korte pauze in om mijn hongerige maag te vullen. We zagen diverse kolibries rondvliegen daar. Heel bijzonder om ze stil in de lucht te zien hangen, terwijl ze zich tegoed doen aan de diverse bloemen.

We vervolgden onze tocht over het derde gedeelte van de wandeling, een zandweg. Vanaf dat pad hadden we de mogelijkheid tot diverse prachtige uitzichten over de vallei met de vele waxpalmtrees. Deze gigantische bomen kunnen wel zo’n zestig meter hoog worden, een indrukwekkend gezicht. Helaas liepen we op dat moment nog in de wolken en was ons uitzicht redelijk beperkt. Op dat moment was ik aardig teleurgesteld, nog niet wetende dat we later nog ruimschoots getrakteerd werden op prachtige vergezichten. En achteraf gezien was het beeld van die gigantische bomen in de mist ook wel heel erg mooi. Zie onderstaande filmpje.

Het uitzicht vanaf de top.. palmbomen gehuld in de mist!

Nadat de wolken wat waren opgetrokken en/of wij onder de wolken gedaald waren zagen we steeds meer van de vallei. Zo ontzettend bijzonder om te zien. We hebben heel rustig aangedaan, nog ruim een half uur ergens in het doorgebroken zonnetje zitten genieten en vooral héél veel foto’s gemaakt van de bomen en het uitzicht. Een kleine selectie is onderaan deze blog te vinden. 🙂

Alsof mijn hoofdstoot-act nog niet genoeg was, dacht ik gedurende dit stuk van de wandeling dat het ook een goed idee was om even naar een uitzichtspunt te rennen. Hier zag ik bijna het prikkeldraad over het hoofd. Pas op het laatste moment zag ik het en daardoor bleef dit beperkt tot slechts een paar schrammen. Misschien moet ik op mijn 31ste toch maar eens kalmer aan gaan doen en niet overal op af rennen en springen. 😀
Maar ik vrees dat ik geen snelle leerling ben op dit vlak, want in het vervolg van de wandeling ben ik nog regelmatig uit puur enthousiasme diverse zijpaadjes opgerend om te kijken wat daar nou weer voor iets moois te zien zou zijn. 😀 De schade tot nu toe is dan ook slechts een flinke wond met korst op mijn hoofd en een kleine schram van het prikkeldraad.

Het uitzicht over de vallei met de waxpalmtrees

En nog een filmpje omdat het zo ontzettend mooi is!

Rond een uur of vier waren we weer terug bij het beginpunt (tevens eindpunt) van de wandeling. Daar stonden weer diverse jeeps klaar om de wandelaars terug te brengen. Overigens was het gelukkig geen massale wandeltocht waar je over de andere toeristen struikelde. We zagen onderweg nauwelijks andere wandelaars.

Na terugkomst in het dorpje hebben we het restant van onze ketchuppasta op en ’s avonds nog wat gedronken met Katy en Simon. Ook Bram en Janske kwamen we weer tegen op het centrale plein in Salento. Tafels werden tegen elkaar aan geschoven en gezamenlijk dronken we onze biertjes!

Relaxdagje in Salento
Na de wandeling hadden we al vrij snel besloten dat we wel een dagje langer in Salento wilden blijven om gewoon te relaxen en genieten. We hebben dus een extra nacht bijgeboekt in onze hut in de tuin.
Deze dag hebben we het lekker rustig aan gedaan… lekker uitslapen, filmpje gekeken, heerlijk uitgebreid gebruncht bij een restaurant genaamd Brunch en vooral ook door het stadje gelopen.
Salento is een plaatsje waar we beide van kunnen genieten. Nu het weekend is, is er veel leven op straat. Heel veel winkeltjes waar allerlei handgemaakte voorwerpen kunnen worden gekocht. Een paar straatmuzikanten. Alle mooi geschilderde huisjes in de drukste straat en op het plein.
Ook zijn we tegen het eind van de middag nog even de trap opgelopen naar het uitzichtspunt (Mirador). Vanaf hier hadden we aan de ene kant een leuk uitzicht over Salento en aan de andere kant van de heuvel keken we uit over een vallei. Het zoveelste prachtige uitzicht waar we hier in Colombia op getrakteerd zijn.
De dag sloten we af met een lekkere curry bij La Eliana. Heerlijk om af en toe wat anders te eten dan Colombiaans.

Onze volgende bestemming is Popayan, een mooi wit stadje in het zuiden van Colombia. Waarschijnlijk ook onze laatste halte in dit prachtige land. Vanuit hier zullen we de grens gaan oversteken naar Ecuador.

Voorlopig is dit wel waar onze wegen gaan scheiden van die van Simon en Katy. We zijn ongeveer vier weken samen opgetrokken en hebben veel plezier gehad. Zij gaan echter een tussenstop maken in de woestijn.. maar de kans zit er in dat we elkaar weer in Ecuador gaan tegenkomen op de zaterdagmarkt van Otavalo.

Foto’s: