Onze laatste bestemming in Colombia is Popayán, ook wel de witte stad genoemd. We verbleven in la ciudad blanca in het Parklife hostel naast de kathedraal aan het grote plein. We genoten van het leven in het witte stadje en bezochten het plekje Silvia voor de grote dinsdagmarkt.

Na een voorspoedig verlopen reis van Salento naar Popayán, met een overstap in Cali, kwamen we tegen het eind van de middag aan in de witte stad Popayán. Dit zal onze laatste stop zijn voordat we het prachtige Colombia gaan verlaten.
Wij hebben Colombia leren kennen als een fantastisch mooi land met heel veel lieve en vriendelijke mensen. Het land heeft zoveel te bieden, van de Caribische kust tot aan de Andes. Van kleine koloniale dorpjes tot aan grote miljoenensteden. Hoogtepunten waren voor ons het kleurrijke Cartagena en Salento, maar de rest was uiteraard ook prachtig! Eigenlijk is de conclusie dat het beeld waarmee Colombia vaak geassocieerd wordt, drugs en geweld, totaal achterhaald is. Ik kan alleen maar aanraden om naar dit fantastische land toe te gaan…

Maar voordat we Colombia gaan verlaten hadden we dus nog Popayán. Na aankomst in dit plaatsje hapten we een menu del dia weg bij een prima Italiaans restaurant, dat ons door het hostel werd aangeraden.

Parklife Hostel
Het hostel (Parklife) heeft overigens een ideale locatie, naast de kathedraal aan het grote plein in het centrum van de stad. Op het plein is het altijd een drukte van belang… Locals zitten er op de bankjes, verkopers lopen er met handelswaren (vaak nootjes, drinken of wat etenswaren) rond, straatartiesten vertonen hun kunsten, groepjes jongeren hangen er rond en verliefde koppeltjes zitten wat te kussen. En af en toe loopt er een verdwaalde toerist tussendoor. 🙂 En wij hebben een kamer die direct aan dit plein grenst. Zodra wij uit het raam kijken van onze kamer, zien we direct al het leven op dit plein.
Verder is er een prima keuken in dit hostel en beschikt het over een groot aantal ‘common rooms’.. iets wat we erg prettig vinden in een hostel, zodat je ook ruimte hebt om ergens lekker relaxed te zitten om te lezen, een potje te kaarten (25-17) of om een blog te schrijven. 🙂

Popayán
De eerste dag in Popayán hebben we ons vermaakt door een beetje door het stadje te lopen, lekker in een koffietentje te zitten en bij een klein, lokaal vegetarisch restaurantje (aanrader) wat te eten. Die avonds hebben we gebruik gemaakt van de keuken… rijst met heel veel groente. Wederom zonder vlees trouwens, we maakten er een vegetarisch dagje van. 🙂 Wel lekker op z’n tijd om gewoon veel groente te eten en niet alleen maar veel vlees. Dat is een klein nadeel van vaak uit eten kunnen gaan (zelf koken is vaak niet eens goedkoper), de groente-component is vaak redelijk beperkt.

Hiken in het National Park….Oh nee, toch naar Silvia
De volgende dag gingen we al vroeg uit de veren.. om half 6 ging de wekker en een uurtje later wilden we in een busje zitten op weg naar Purace National Park voor een mooie hike. Met de nadruk op ‘wilden’ helaas.. de vorige avond hadden we verkeerde instructies gekregen vanuit het hostel, waardoor we op de verkeerde plek stonden te wachten voor de bus. En de volgende zou pas drie uur later vertrekken.
We gooiden dus onze plannen om en vertrokken naar Silvia, een plaatsje dat op een uur rijden ligt van Popayán. Hier is iedere dinsdag (en dat was het die dag ;-)) een grote markt, waar alle Guambianos-indianen uit de regio op af komen. De Guambianos leven nog steeds volgens hun oude traditie en lopen dan ook rond in hun kleurige kleding. De mannen dragen blauwe rokken en zwarte poncho’s, de vrouwen precies omgekeerd. En vrijwel allemaal hebben ze een soort van bolhoed op.

Omdat de Guambianos niet heel erg waarderen als ze continu op de foto worden gezet (wat ik prima begrijp), heb ik een fotootje van internet geplukt:

Hier hebben we even een rondje over de markt gemaakt. Ontzettend veel groente, fruit en kleding wordt aangeboden. Maar we zagen ook dikke larven die voor een spotprijsje werden aangeboden. Wij sloegen even over. 😉 Wel hebben we nog lekkere aardbeien en wat aardappel-snacks gekocht als lunch.

Naast het rondje over de markt hebben we ook nog een flink stuk van een in het hostel aangeraden hike gedaan bij Silvia. We moesten op zoek naar een plastic palmboom in een aangelegd vijvertje, waarna we een driehoekig huis zouden zien en even verderop een hek waarna het pad begon.

Het was even zoeken, maar toen we eenmaal de plastic palmboom zagen kon het niet meer mis en bleek de zeer gedetailleerde beschrijving uitstekend te kloppen. We liepen door wat weilanden, langs koeien die pontificaal voor het hek lagen en tegen een helling omhoog die ons een prachtig uitzicht gaf over de groene vallei, het riviertje en het plaatsje. Erg mooi! Helaas voelde Jacqueline zich niet zo heel lekker, waarschijnlijk een combinatie van verkoudheid en hoogteverschillen, dus na een tijdje zijn we omgedraaid. Maar allebei hebben we erg genoten van deze fraaie wandeling in het zonnetje!

Na dit bezoekje aan Silvia zijn we teruggegaan naar het hostel, waar we beide weer lekker hebben gerelaxed. Jacq dook het bed in om wat te lezen en voor een hazenslaapje. Ik ben na m’n hazenslaapje nog even in m’n eentje Popayán ingegaan. Langs enkele van de vele kerkjes, rustig rondlopend door de witte straatjes en aan het eind van de middag ging ik naar een grote heuvel met een beeld van een ruiter en paard erop. Geen idee of dit een bijzondere plek is, maar ik verwachtte hier wel een mooi uitzicht over Popayán te hebben bij ondergaande zon. Toen ik bij die uit de kluiten gewassen molshoop arriveerde zag ik zo snel geen pad omhoog. Geheel logisch bleek later, aangezien ze dat pad aan de achterkant hadden weggestopt. Maar een gebrek aan pad heeft mij nog nooit tegengehouden (met als gevolg dat ik m’n hoofd tot bloedens toe stoot en in het prikkeldraad loop waarschijnlijk), dus ik koos voor de route recht omhoog. Dat bleek prima te werken en enkele minuten later kon ik me in het gras laten vallen om uit te hijgen. Het uitzicht was verder leuk, dus helemaal in orde!
Nadat ik terug was in het hostel, hebben we samen het restant van onze vega-rijst-maaltijd op en de avond hebben we gevuld met een potje kaarten, een biertje en wat lezen. Dat was sowieso wel een beetje de hoofdmoot van onze tijd in Popayán… gewoon lekker rustig aan en genieten van een leuk stadje en een fijn hostel.

Laatste dag in Popayán en Colombia
De volgende dag had ik mijn wekker wederom vroeg gezet… ik zat namelijk in dubio of ik alsnog richting het National Park zou gaan. Jacqueline had al besloten van niet, aangezien ze zich niet helemaal top voelde. Ik heb er niet echt moeite mee om in m’n eentje op pad te gaan, maar toen om half 6 de wekker ging was de beslissing snel genomen om te blijven liggen waar ik lekker lag. De volgende dag moesten we ook al om 5 uur opstaan en drie dagen op rij was me iets te veel van het goede.

Die dag hebben we samen dus gevuld met… jullie raden het al… lekker wat lezen, kaarten en van het stadje en hostel genieten. We hebben heerlijk in een koffietentje gezeten, waar ik wederom een espresso longa heb gedronken… Grote stappen in het leven van Tijs als beginnend koffiedrinker dus.. 😉 Om onze tijd in Colombia af te sluiten gingen we terug naar het Italiaanse restaurant, waar we de eerste avond ook gegeten hebben. Waarschijnlijk een van de betere restaurants van Popayán (ook volgens tripadvisor). Dit keer voor een pizza en een lasagna, die bijzonder goed smaakten.
Vervolgens restte ons niets meer dan onze tassen vast inpakken met de schone was en op tijd naar bed te gaan… de volgende dag was het namelijk weer erg vroeg dag!

Foto’s:

Op naar Ecuador!
Iets voor vijf ging onze wekker deze morgen.. we moesten namelijk vroeg uit de veren voor een erg lange reisdag naar Ecuador. Aangezien ik dit nu aan het typen ben, kan ik de clou wel vast verraden… we hebben het gered!

Om half 6 liepen we het hostel uit, in de hoop een taxi te vinden. Het mannetje van het hostel was namelijk niet aanspreekbaar toen hij de deur voor ons open moest doen… een taxi regelen zat er dus zeker niet in. Aan het eind van het liedje, moesten we dus lopen naar het busstation.. zo’n 20 minuten, wat best lang duurt met de zware tassen op de rug. Maar wij zijn niet voor een kleintje vervaard en stapten flink door om op tijd te zijn. Iets voor zes waren we bij de busterminal en we konden nog net mee met de bus. Deze bus (van Frontera) beschikte over wifi en schermpjes met diverse films, dus we hadden mooi mazzel!
Sowieso vinden we de bussen in Colombia erg goed. De meeste zijn ruim, redelijk luxe en rijden op tijd (we hoeven echt nauwelijks te wachten op aansluitingen). Dat gaat dus allemaal heel erg makkelijk. Enig nadeeltje is dat het toilet achter in de bus soms een beetje begint te ruiken. Een keer was dat wel tamelijk overheersend… maar goed, kleinigheidjes blijf je houden! Ik had het allemaal een stuk minder luxe en gemakkelijk voorgesteld. Wederom iets waarin Colombia dus positief verrast heeft!

Deze wifi-bus bracht ons tot een stadje, Ipiales, vlak voor de grens, vanuit waar we een taxi naar de grens hebben genomen. Deze overijverige taxi-meneer bracht ons helemaal voorbij de douane van Ecuador. Sowieso bijzonder dat dat zonder enig probleem lukte, maar het betekende wel dat wij terug moesten lopen naar Colombia. 😉 En daar kwamen we natuurlijk pas achter toen we al bijna in de rij stonden voor de Ecuadoriaanse doune. Na dat minimale oponthoud, waren we binnen de kortste keren een paar stempels rijker en konden we onze tocht voortzetten. We hadden horrorverhalen gehoord van mensen die úren moesten wachten bij de grens. Wij waren in een kwartiertje klaar met beide grensovergangen, inclusief het tot twee keer toe oversteken van de brug tussen beide douanes.

Een taxi bracht ons vervolgens naar Tulcan, vanuit waar we de bus pakten naar Otavalo. Dat is waar we nu zijn aanbeland. Waar het eerste gedeelte van de reis heel vlot ging, was dit het minste gedeelte. Deze rit zou 2 tot 3 uur moeten duren, maar we hebben uiteindelijk 5 uur in de bus gezeten. In deze tijd hebben we ook nog drie keer ons paspoort moeten laten zien… ik denk dat dit compensatie is voor het gegeven dat je ongezien door een taxi-chauffeur de grens over kan worden gezet. Persoonlijk zou ik dan opteren voor een beter systeem bij de grens, zodat de bus tenminste een beetje door kan rijden.
Maar wat wij logisch vinden en/ of verwachten, blijkt hier toch iets anders te werken. Of vaak zelfs volledig tegenovergesteld. Dat is wel iets waar we al achter zijn… dus laten we zoveel maar gewoon gebeuren en gaan we met de stroom mee. Welkom in Zuid-Amerika!

En we zijn dus in Ecuador! Lees hier mijn voorpretblog over Ecuador over hetgeen ons in de komende weken wellicht te wachten staat.