Na een dag genoten te hebben van de zoutvlaktes van Uyuni vervolgden we onze tour richting Chili. En wat volgde was zeker net zo mooi als de absurde zoutvlaktes. Rotsformaties die Dali geïnspireerd zouden hebben, groene en rode meren met flamingo’s, actieve vulkanen en geisers en de droogste woestijn ter wereld. In een notendop was dat hetgeen waar we doorheen trokken op weg naar San Pedro de Atacama in Chili.
Zand en rotsen
Na een nacht in het zouthostel door te hebben gebracht moesten we weer vroeg aan het ontbijt verschijnen, er wachtte namelijk weer een vol programma op ons. We lieten de zoutvlaktes achter ons en reden met name zand en rotsen tegemoet. Dit afgewisseld met een aantal meren vol flamingo’s.
Uitzicht bij onze lunchplek
Waar de zoutvlaktes al een aardig surreëel landschap vormden, kregen we op deze dag ook het nodige voor de kiezen. We reden door de droogste woestijnen, zagen rotspartijen die Dali schijnbaar nog hebben geïnspireerd, hadden zicht op talloze vulkanen, we lunchten bij een kleurrijk meer vol flamingo’s en wandelden langs een roodgekleurd meer. Laguna Colarada is een meer dat door de algen die in het water leven een bloedrode kleur kan hebben en wordt bevolkt door talloze flamingo’s. Behalve de flamingo’s zagen we ook veel Alpaca’s en Vicuna’s.
Ook kwamen we bij een gebied met de nodige geisers en thermische activiteit. Stoom spoot uit de grond en modder bubbelde continu. Bijna buitenaards om te zien! De foto’s vertellen het verhaal waarschijnlijk wel!
Een kleine selectie van de foto’s van deze dag… hieronder staan er nog veel meer. En zelf vind ik ze allemaal echt heel indrukwekkend. Dus klik ze vooral ook hieronder open. 🙂
Filmpje van de geisers
Hot water springs
Na al deze bijzondere ervaringen en landschappen, kwamen we aan bij onze slaapplaats voor de avond. We wisten van te voren al dat deze lodge erg basic zou zijn. En dat was niet overdreven… WC’s waren een veredeld gat in de grond, er was in de avond slechts enkele uren elektriciteit en we sliepen met z’n zessen in een dorm. Ook kregen we als maaltijd een droge spaghetti met een stukje vlees voorgeschoteld. Mijn eetlust was nog steeds niet al te groot, maar deze maaltijd hielp er ook niet aan mee.
Maar.. dit alles werd goedgemaakt door het feit dat aan de overkant van de weg natuurlijke hot springs te vinden waren, waar we ’s avonds gebruik van konden maken. Gewapend met een fles wijn (die van de foto’s op de zoutvlaktes), staken we de weg over. We laafden ons aan het hete water en de wijn. Deze combinatie zorgde er voor dat we de wijn overigens al heel erg snel in ons hoofd voelden.. 🙂
Helaas was het volle maan en enigszins bewolkt, dus bleef het aantal sterren dat we zagen redelijk beperkt. Dit woestijngebied is namelijk een van de beste plekken om de sterrenhemel te bekijken. Maar dit keer zorgde de volle maan dus voor iets te veel ‘lichtvervuiling’.
Nog veel meer foto’s van zand, flamingo’s, meren en geisers!
(scroll vooral nog verder naar beneden voor de eerste verhalen en foto’s uit Chili!)
Op naar Chili!
In tegenstelling tot onze reisgenoten, lag ons einddoel van de reis bij de grensovergang naar Chili. We reden nog een heel stuk door de woestijn en stopten nog bij een meer met uitzicht vulkanen. Het landschap bleef buitenaards ogen! Maar daarna was het tijd om afscheid te nemen van de rest van de groep. Wij werden bij de grens naar Chili gedropt met een kaartje voor de bus en moesten het vanaf daar zelf uitzoeken. De grensovergang stelde overigens erg weinig voor. Midden in de woestijn stond een klein gebouwtje en dat was het wel.
De bus bracht ons in een klein uurtje door de woestijn naar San Pedro de Atacama. En zo waren we dus in Chili!
San Pedro de Atacama
Aangezien we al hadden verwacht dat we vol met zout en stof zouden zitten aan het einde van de Uyuni-tour, hadden we van te voren vast een hostel geboekt voor San Pedro. We wisten dus al dat we de hoofdprijs moesten betalen hiervoor. San Pedro is namelijk echt heel duur, zeker in vergelijking met wat we gewend waren in Zuid-Amerika. Maar daarvoor kwamen we wel terecht in een klein kamertje (type bezemkast) met een stapelbed. Kleine teleurstelling, maar de rest van het hostel was wel best oke.
Die middag zijn we San Pedro even ingelopen. Een best leuk toeristisch dorpje, te midden van woestijnen, vulkanen en droge bergen. Dit schijnt ook het droogste gebied ter wereld te zijn. Er zijn diverse tours te doen in de omgeving van San Pedro en wij boekten vast een tour naar de Valle del Luna (vallei van de maan) voor de volgende dag. Een gebied waarvan men zegt dat de maanlanding er gefilmd is (ipv op de maan dus) en waar ook de marslander geoefend heeft voordat hij de ruimte in is gestuurd.. dat klinkt wel als iets wat ik wilde zien!
Daarna was bij mij echter de pijp weer een heel eind leeg, nog steeds niet helemaal hersteld van het ziek zijn in Sucre. Dus de volgende halte werd het onderste bed van het stapelbed waar ik de komende uren zou vertoeven.
Beide niet helemaal fit
De volgende dag sliepen we lekker uit en konden we het rustig aan doen tot we de tour zouden gaan doen om 16:00. We gingen op pad voor ontbijt en voor bustickets voor de volgende dag. Nadat we in beide missies geslaagd waren, keerden we terug naar heet hostel. Dit keer was het Jacqueline die zich niet lekker voelde. Algehele malaise dus met twee kwakkelende mensjes in de droge woestijn. Jacqueline kroop het stapelbed in om er voorlopig ook niet meer uit te komen. Dat betekende dus dat ik in m’n eentje op pad ging die middag naar de vallei van de maan.
Valle de Luna
Zonder Jacqueline ging ik op weg naar de tour. Daar aangekomen bleek dat ik de enige backpacker was in een groep van met name ouders met kinderen en bejaarde reizigers. Gelukkig was ik niet de enige Engelstalige in het gezelschap. Een ouder echtpaar was ook de Spaanse taal niet voldoende machtig om de tour te volgen. De gids hoefde dus niet alleen voor mij in het Engels te vertalen. Maar dat dit niet helemaal het type tour was waar ik vrolijk van word, moge duidelijk zijn.
Gelukkig was het landschap wel de moeite waard. We gingen eerst naar de ‘Vallei van de dood’ toe. Een onheilspellende naam, die voornamelijk ontstaan is door spraakverwarring. Een Belgische (!) pater bezocht jaren geleden dit gebied en vond deze vallei erg veel op het landschap op Mars lijken met rode, kale rotsen. Hij noemde het dus ‘Valle del Marte’. Aangezien de beste man het Spaans blijkbaar niet helemaal machtig was verstond men ‘Valle del Muerte’. Oftewel Valley of Death. Overigens denk ik niet dat er veel leven is in dit gebied. Alles ziet er erg droog en doods uit.
Hierna gingen we de Valle del Luna in. We kropen door grotten, waarbij ik me vooral irriteerde aan de gezinnen voor me die om de haverklap stopten voor foto’s. Wat daarna kwam was wel redelijk cool. Aan het eind van de middag kun je door temperatuurswisselingen de rotsen horen ‘barsten’. We gingen nog langs een plek waar een rotsformatie de drie Maria’s wordt genoemd. Met wat fantasie kun je er wel drie Maria-figuren in zien. Het was ook hier dat vroeger de mijnwerkers hun gebeden deden voor aan het werk te gaan. Naast de drie Maria’s zag ik overigens een rots waar met heel wat minder fantasie een Pacman in te zien was.
De drie Marias
En een Pacman…
In een landschap dat nog het meeste wegheeft van de maan…
We sloten de tour af met een klim naar de rug van een berg met een prachtig uitzicht op de omgeving en de zonsondergang. Dat leverde inderdaad een spectaculaire zonsondergang op! Maar ik was wel blij dat de tour er op zat en dat ik weer naar Jacq kon. Mooie dingen gezien, maar verder was het behoorlijk suf. 🙂
Gelukkig was Jacq ondertussen weer een beetje fitter en uit bed gekomen. We zijn dus nog even San Pedro ingelopen voor een hapje eten en een koud biertje. Voor Jacq om haar ontstoken keel wat te verdoven (natuurlijk) en voor mij om het stof uit mijn keel weg te spoelen. Daarna was ons avontuur in San Pedro tot een einde gekomen. Hoewel het dorpje best leuk was en de omgeving mooi, waren we blij om weer te vertrekken. Weg uit het zand en stof, op naar Argentinië! Op naar Salta!
Foto’s uit Chili
