De jaarwisseling vierden we in het hart van Patagonië, namelijk in het park van Torres del Paine. In een vierdaagse hike liepen we het grootste gedeelte van de beroemde en populaire W-trek. We genoten van de imposante natuur, waren onder de indruk van de overweldigende besneeuwde bergtoppen en proostten met champagne aan een azuurblauw meer op het nieuwe jaar.

Op naar Patagonië
Jacqueline en ik zijn beide geen types die alles tot in de puntjes plannen en uitzoeken. We hebben de grote lijn heel goed in de gaten, weten wat we ongeveer willen doen en de exacte invulling komt ter zijner tijd wel. Geen excelsheets voor ons met een minutieus uitgewerkte planning, maar desalniettemin komt het eigenlijk vrijwel altijd wel goed. Toch lopen we zo nu en dan tegen een situatie aan waarin de realiteit iets anders is dan we van te voren hadden bedacht. De reis vanuit Pucón naar Patagonië was hier zo’n voorbeeld van.. Waar we dachten met een nachtbusje wel op de plek van bestemming aan te komen, bleek de realiteit een busrit van ruim 30 uur te zijn.

Oeps… maar gelukkig zijn we flexibel en vonden we al snel een andere manier om verder te reizen. Namelijk met het vliegtuig. Vanuit Pucón pakten we de ochtendbus naar Puerto Montt, waar in de avond ons vliegtuig zou vertrekken. Dat betekende wel dat we een hele middag in Puerto Montt te besteden hadden. Al snel kwamen we tot de conclusie dat dit plaatsje weinig boeiends te bieden had. Na een rondje te hebben gelopen en een kerststal en een houten kerkje te hebben bewonderd doken we maar een lokaal café in voor enkele van onze favoriete reisbezigheden: wat drinken, eten en kaarten. We bestelden weer een paar halve liters bier en een churrillana (waarschijnlijk ons favoriete Chileense gerecht: een massieve stapel van veel vlees, friet en ei).

Enkele van de highlights onderweg: reusachtige beelden, veel vogels en wandelaars die er ondersteboven van zijn

Het vliegtuig bracht ons in de late avonduurtjes naar Punta Arenas, waar we een hostel voor een nachtje hadden geboekt. Rond een uur of twee lagen we uiteindelijk in ons bedje in een dormroom in dit plekje.
Hoewel in de omgeving van Punta Arenas ook echt toffe dingen te doen zijn, zoals het ‘pinguïn-eiland’, hadden wij maar een doel voor ogen… Door naar Torres del Paine! We dachten dus de volgende dag weer redelijk op tijd een bus naar Puerto Natales te pakken… helaas ging die toch twee uur later dan in het hostel voorspeld, dus we konden nog een wandelingetje maken langs de haven van dit plekje. Maar daarna gingen we dus eindelijk op weg naar Puerto Natales, vanuit waar we Torres del Paine konden gaan bezoeken.

In Puerto Natales hadden we voor een nachtje een hostel geboekt, maar dit bleek een beetje een ‘houtje-toutje-hostel’ te zijn. De volgende dag switchten we naar een leuker en beter hostel; het Erratic Rock hostel.

De voorbereiding
Achteraf gezien zou deze fase misschien wel nog wel het meeste energie van ons kunnen hebben gekost. Hoe zouden we namelijk Torres del Paine gaan verkennen? Allereerst lagen onze wensen enigszins uiteen.. Waar ik helemaal enthousiast werd van met een tentje en kampeerspullen het park in te trekken om vijf dagen te hiken, zag Jacqueline zich al creperend van de kou iedere avond een tentje opzetten dat vervolgens omvergeblazen zou worden door de beruchte Patagonische winden. En dat in combinatie met vijf dagen hiken, dat soort verontrustend sadomasochisme zag ze niet zo zitten…

Los van dit wensenvacuüm waarin we verkeerden, hadden we ook te maken met het terugkerende fenomeen van details die we ter plekke wel invullen. Maandenlang was dit totaal geen probleem, maar hier in Patagonië is het hoogseizoen in volle hevigheid losgebarsten. De laatste dagen hadden we dus al van diverse mensen gehoord dat we refugios in het park al lang van te voren geboekt hadden moeten hebben. Deze refugios zijn hutten in het park waar je kunt overnachten en eventueel ook kunt eten. Ideaal dus voor de reiziger die zich niet iedere nacht in een tentje ziet liggen. Maar het feit dat deze waarschijnlijk allen vol zouden zitten, zorgde er voor dat het verontruste gevoel bij Jacqueline alleen maar toenam.

Enigszins tegen beter weten in gingen we toch maar langs bij het kantoortje van de organisatie die een deel van deze refugios beheert. En waarschijnlijk zijn we voor het geluk geboren, want er was nog minimale beschikbaarheid en we hadden min of meer overal de laatste twee bedden. Daarmee hadden we dus ook de oplossing gevonden voor ons voorbereidingsprobleempje en vielen alle puzzelstukjes weer perfect op de juiste plaats. We boekten voor drie nachten een plekje in diverse refugios en besloten dat we van de W trek een mooie F zouden gaan maken. Daarmee zouden we het stuk naar een gletsjer niet lopen, maar gletsjers zouden we nog wel meer gaan zien in Patagonië. Mieters goede oplossing dus, waarbij ons beider wensen konden coëxisteren.

Informatiesessie Erratic Rock
Vanuit ons nieuwe hostel wordt dagelijks een gratis informatiesessie aangeboden voor allen die meer willen weten over een bezoek aan Torres del Paine. Wij gingen hier naar toe en kregen een aantal zeer goede tips over eten, het park en de omstandigheden. Aanrader dus voor iedereen die ooit nog deze kant op gaat.

Na de informatiesessie deden we onze inkopen voor vier dagen in het nationale park. We haalden cup a soup om mee te ontbijten, pinda’s en mueslirepen om de hele dag tijdens het wandelen te kunnen eten (als lunch) en we besloten voor de eerste twee avonden een pastasalade te maken als avondeten. Ook kwamen we nog langs een klein winkeltje met gedroogd fruit en noten. Ik ging voor de walnoten en gedroogde banaan, terwijl Jacqueline rozijnen en abri koos. Kortom, we hadden genoeg voedsel bij ons om de dagen door te komen, zonder dat we al te veel mee hoefden te sjouwen. Ideaal! Water hoefden we ook bijna niet mee te nemen. Een flesje van (ruim) een halve liter was meer dan voldoende om de dagen door te komen. De Patagonische ijsvlakte is namelijk na Antarctica en Groenland het grootste drinkwaterreservoir ter wereld. In het park zijn talloze riviertjes en beekjes te vinden met helder, puur en heerlijk water om te drinken.

Hele liters water meesjouwen is zéér overbodig met liters vers, helder drinkwater binnen handbereik!

Naast al dat eten gingen er ook nog wat kleren in de tassen. Een van de belangrijkste tips was om een ‘stink-uniform’ te kiezen om iedere dag in te hiken en daarnaast nog een setje schone kleren om in de avonden te dragen. Op deze manier namen we dus ook niet te veel kleren mee.

Kaart van de klassieke W-trek in Torres del Paine. Wij sloegen het meest westelijke stuk over en maakten er zo een F-trek van.

Dag 1: Refugio Torre Norte – Mirador de las Torres – Refugio Torre Norte (20km, 9 uur)
De eerste dag begon met een ontbijt om half 7 en een uur later zaten we in de bus op weg naar het nationale park. We hadden per toeval het goedkoopst mogelijke ticket (JBA bus) gekocht en hadden hierdoor het nadeel dat we geen stop maakten onderweg bij een souvenirwinkel. Wat een pech! En hierdoor waren we dus ook nog eens als eerste in het park…

Na de entree voor het park betaald en een instructievideo gezien te hebben, werden we in een minibusje nog een stuk verder het park ingebracht naar Hotel las Torres. Dit is de plek om de W-trek te beginnen als je hem van oost naar west wilt wandelen, zoals wij gedaan hebben. Onze refugio lag op ruim een kwartiertje lopen van dit hotel, maar helaas wel van de route af. Maar om onze volle tassen te kunnen legen voor de wandeling, gingen we toch eerst even naar de refugio toe. Hierna waren de tassen een stuk lichter en konden we aan de wandeling van de eerste dag begonnen.

Deze wandeling leidde ons naar het uitzichtpunt op de drie als torens uitziende bergpunten, waarnaar het park vernoemd is. Dit is ook het meest bekende stuk van het park en tevens het enige stuk dat te bereiken is via auto of bus. Kortom, dit pad is tamelijk druk met wandelaars. Van zwaarbepakte wandelaars die de volledige cirkel lopen (O-trek in 9 dagen) tot aan dagjesmensen van wie je je kunt afvragen of ze de top überhaupt wel gaan halen… alles komt voorbij.

Mede hierdoor, maar ook door het ‘Nederlandse’ weer (grauw en miezerend), vonden we deze dag achteraf terugkijkend wellicht de minste van de tocht. Desondanks vonden we het op de dag zelf al super! We kwamen door prachtige bossen, zagen mooie meren in de verte en hadden zich op enkele machtige bergtoppen. En hoe hoger we kwamen, hoe beter het uitzicht werd over de vallei. Maar hoe hoger we kwamen, hoe meer het ook begon te betrekken. Toen we na een laatste steile klim aankwamen bij het uitzichtpunt waren de torens al een beetje in de wolken gehuld. Een kwartier later waren ze al helemaal niet meer te zien. Wij waren dus net op tijd om ze nog even te aanschouwen en er een fotootje van te maken.
We bleven nog even hangen, maar begonnen gezien de kou snel weer aan de afdaling.

Eenmaal terug in de refugio namen we een heerlijke warme douche… dat is echt een van de grote voordelen ten opzichte van kamperen in het park. 😉 Daarna genoten we van onze pastasalade en een koud biertje… om niet veel later als een blok in slaap te vallen. We waren doodop! Ergens midden in de nacht werd ik overigens gewerkt door een verschrikkelijk kabaal. Een van de deftige dames op leeftijd in onze kamer produceerde een enorm snurkgeluid van liefst 60 decibel… 😀

Een kleine selectie van foto’s van dag 1… Onderaan de blog staan er nog veel meer

Dag 2/ oudjaarsdag: Refugio Torre Norte – Refugio los Cuernos (11km, 5 uur)
De volgende dag sliepen we lekker uit… we hadden namelijk een rustige dag voor ons. Nadat we onze eerste cup a soup op hadden, gingen we op pad. Deze dag bestond uit zo’n 11 kilometer, voor een groot gedeelte langs eens meer en was relatief vlak (veel korte klimmetjes en afdalingen). Een prima dag om lekker rustig aan te doen dus! Enige nadeel was dat we deze dag onze volle rugzakken mee moesten sjouwen, maar dat mocht de pret zeker niet drukken.

Het begon enigszins grauw en grijs, maar gedurende de wandeling trok de lucht helemaal open en hadden we een prachtig uitzicht op het mooie blauwe meer aan onze linkerzijde en op de imposante bergen rechts van ons.

Na zo’n vijf uur rustig lopen kwamen we halverwege de middag aan bij refugio los Cuernos. Hier kregen we onze bedden toegewezen. Ik mocht helemaal bovenin in een 3-laags stapelbed slapen. Ook een beleving. 😉
Na een warme douche, genoten we in het zonnetje van een ijskoud biertje. Die hadden we wel weer verdiend vonden we. Tevens was het oudjaarsdag! Daarom sjouwde ik al 2 dagen een flesje champagne mee. Die hebben we na het eten van pastasaladerestant geopend om 20:00 lokale tijd. Op dat moment was het namelijk nieuwjaar in Nederland en onze verwachting was dat we om middernacht lokale tijd al wel eens diep in slaap zouden kunnen zijn (en zo geschiedde). Terwijl we met z’n tweetjes genoten van een ondergaande zon over het meer, proostten we op 2015. Wat mij betreft een perfecte manier om het nieuwe jaar te beginnen!

En terwijl we om middernacht zoals verwacht diep in slaap lagen…. werden we toch getrakteerd op wat vuurwerk midden in de nacht. Een snurkschurk produceerde geluid van bijna 70 decibel. Indrukwekkend.

En een kleine selectie van dag 2..

Dag 3: Refugio los Cuernos – Domos Frances (19,5 km, 8 uur)
Nieuwjaarsdag begonnen we weer met een lekkere cup a soup. Pas tijdens dit drinkbare ontbijt bedachten we dat het ondertussen ook in Chili 2015 was geworden en wensten we elkaar nogmaals een gelukkig nieuwjaar. 🙂

Deze keer ging de wandeling door de Frances vallei. Na anderhalf uur wandelen kamen we bij onze slaapplaats voor de nacht, Domos Frances (staat niet op bovenstaande kaart). Dit zijn gloednieuwe bolvormige tenten, van bovenaf gezien zagen ze er zelfs wat UFO-achtig uit. Niet dat ik ooit een UFO gezien heb, het gaat om het idee. In ieder geval dropten we hier onze spullen, kregen nog een gratis ontbijt (yeah! toast met roerbakei!) en konden daarna op pad…

Voor ons was deze dag het absolute hoogtepunt van Torres del Paine. Een donderende rivier, prachtige bossen en continu werden we omringd door enorme imposante bergen. Echt zo ontzettend indrukwekkend. Absoluut een van de mooiste wandelingen die ik ooit heb gedaan. Na zo’n 4 uur lopen hadden we het hoogste punt bereikt op de mirador. We zaten op een rots die boven het bos uitstak en keken uit over de vallei en de machtige bergen. De foto’s geven slechts een minimale impressie van hoe bijzonder dit was.

Na deze wandeling keerden we terug naar onze UFO-tenten, die van binnen verrassend mooi en luxe bleken te zijn. Voor deze avond hadden we besloten ons te trakteren op een avondje ‘uit eten’… In de refugios wordt namelijk ook gekookt en voor een behoorlijke financiële bijdrage kun je aanschuiven. Om die reden aten wij dus lekker twee dagen pasta-salade en maakten we slechts een keer gebruik van de mogelijkheid om mee te eten. Een lekker soepje, matig hoofdgerecht en degelijk toetje werd ons voorgeschoteld. An sich het geld niet waard, maar in het midden van een nationaal park een goddelijk maal.

Wederom slechts een zeer kleine selectie van foto’s..

Dag 4: Domos Frances – Paine Grande(10,5 km, 4 uur)
Die nacht werden we niet gewekt door snurkende medewandelaars en volledig uitgerust stonden we de volgende ochtend dus op. Na genoten te hebben van onze cup a soup begonnen we aan de laatste wandeldag. Een relatief korte wandeling naar de plek waar de ferry vertrekt om terug te keren naar de bewoonde wereld.

Het werd weer een mooie wandeling met uitzichten op meer en bergen. Ook kregen we deze dag voor het eerst te maken met de beruchte Patagonische wind. Achteraf hoorden we dat het uitzonderlijk windstil was geweest deze dagen en ook dit briesje kon ons niet deren.

Het hoogtepunt van deze dag was wellicht de ferry over het meer. Op het prachtig blauwe water kwamen nog een keer alle besneeuwde bergpieken voorbij waar we de afgelopen dagen langs hadden gewandeld. Een fantastisch uitzicht.

Na de ferry bracht de bus ons in zo’n drie uur terug naar Puerto Natales. Daar aangekomen genoten we van een heerlijke warme douche en gingen we naar Baguales voor eten en koud bier. In dit restaurant zagen we een epische maaltijd voorbij komen van een kilo friet met kaas en kip. Iets te veel van het goede voor ons, dus hielden we het bij de hamburger en een biertje. Die smaakten super na vier dagen hiken!
We lagen op tijd in bed die avond… de volgende ochtend vroeg hadden we namelijk al erg vroeg een bus naar El Calafate in Argentinië!

Terugkijkend op hiken in Torres del Paine
We hadden beide nog nooit een meerdaagse hike gedaan voor we naar Zuid-Amerika ging. In Ecuador wandelden we al drie dagen van de Quilotoa loop, maar dit was nog weer een stapje verder. Vooral Jacq zag daar vooraf wel een beetje tegenop. Realiteit was echter dat het een meer dan fantastische wandeling was, Jacqueline als een banaan (haar eigen woorden, ik kan niet anders dan beamen) de bergen op en af ging en niet te stoppen was. Sterker nog, na vier dagen baalden we er beide een klein beetje van dat we de vijfde dag ook niet gewoon gedaan hebben. Zo goed voelden we ons nog en zo enorm genoten we van deze tocht. Een absolute aanrader voor iedere natuur- en wandelliefhebber.

We hadden ook echt baat bij onze goede voorbereiding. Voldoende eten, niet te veel gewicht aan kleding. En voor ons als backpackers met een budget was het ook een goede combinatie tussen de luxe en het gemak van refugios en geld besparen door eigen eten mee te nemen. En stiekem was onze pastasalade ook veel lekkerder dan het eten in de refugios natuurlijk. 😉 En ten slotte… wandelstokken bleken een groot gemak tijdens deze toch. Vooraf had met name ik hier een beetje een Nordic walk-associatie bij, maar in de praktijk was het echt prettiger wandelen met deze stokken.

Foto’s Puerto Natales & Torres del Paine