Vanuit Otavalo zijn we doorgegaan naar Quito. Tijdens deze reis passeerden we ongemerkt de evenaar! We zijn dus op het zuidelijk halfrond aangekomen! We zijn nog wel even teruggegaan voor een bezoekje aan de evenaar + bijbehorend museum. Verder een eerste blik in Quito kunnen werpen en hebben we beide weer korte haren. Over twee weken keren we nog even terug in Quito na ons bezoek aan Galápagos.

Samen met Mike en Kate reisden we met een lokale bus door naar Quito. Bussen in Ecuador zijn echt spotgoedkoop.. we betalen een dollar per reisuur, dus voor de reis naar Quito betaalden we $2,00. Daarna moesten we overigens nog wel zo’n drie kwartier met de taxi naar onze hostels, wat ook nog eens een tientje kostte…

Hostel Revolution
Wij verblijven in hostel Revolution, wat gelegen is tussen het oude Quito en de nieuwe stad. Een leuk, mooi, schoon hostel met een leuke centrale ruimte (met goedkope biertjes tijdens happy hour!). Mike en Kate verblijven ook in een hostel hier in de buurt.

Na aankomst in het hostel was het miserabel, regenachtig weer. Geen weer om op pad te gaan dus! Dat is geen ongebruikelijke situatie voor Quito begrepen we in het hostel.. je kunt het beste in de ochtend er op uit gaan, aangezien vanaf een uur of twee vaak de (regen)wolken binnen komen drijven.. dan is het zicht vanuit de uitzichtpunten beperkt en je loopt het risico om een bak water op je kop te krijgen. 😉
Wij bleven dus de rest van de middag lekker in het hostel.. Jacq kon fijn lezen en ik had weer wat tijd om aan mijn blog over Otavalo te typen. Rond een uur of zes zijn we even naar de supermarkt gelopen voor wat inkopen om een goede, voedzame pasta te maken (met veel groentetjes, yeah!). We verorberden de pasta tijdens happy hour, dus een paar biertjes smaakten er erg goed bij! Er waren vele, leuke gasten in het hostel.. die het bier ook goed lieten smaken. Samen met een flinke groep hebben we nog de hele avond zitten kletsen en kaarten. Erg gezellig!

Quito
Quito is -officieel- de hoogst gelegen hoofdstad ter wereld, op zo’n 2850 meter. De stad ligt twintig kilometer ten zuiden van de evenaar en wordt omgeven door vulkanen. Mede door de ligging in een soort dal is Quito ontzettend langgerekt.. ongeveer 70 kilometer lang en slechts 4 kilometer breed. De oude, historische stad is een van de grote trekkers van Quito en staat ook al jarenlang op de werelderfgoedlijst van Unesco. En uiteraard is de ligging vlakbij de evenaar iets waar men trots op is en waar vele toeristen toch een kijkje komen nemen.

Even naar de Evenaar!
Deze woordgrap zit natuurlijk al weken in mijn hoofd, in de wetenschap dat we naar Quito zouden gaan… 😉 Een bezoek aan de evenaar hoort er absoluut bij!
Maar we gingen niet op pad voordat ik even met mijn oma had gefacetimed! Ja, ze gaat goed met de tijd mee… en dat op haar 92ste, want zo oud is ze geworden op deze dag! Hiep hiep hoera voor oma!!

Daarna gingen we dan toch echt op pad naar de evenaar, samen met Mike en Kate. We pakten de lokale bussen (voor $0,40 zaten we bijna anderhalf uur in de bus) en kwamen zo aan bij Mitad del Mundo, daar waar de Fransen jaren geleden de lijn van de evenaar hadden getrokken. Gegeven het feit dat zij indertijd niet konden beschikken over GPS en dat het waarschijnlijk met de Franse slag is gegaan, zaten ze er toch aardig dichtbij! De echte evenaar zou een paar honderd meter verderop naar het noorden liggen, als we de mensen van dat museum zouden moeten geloven. En dat doe ik dan maar in dit geval. Heb het niet gecontroleerd op mijn telefoon…

Het (oude Franse) punt van Mitad del Mundo, waar ook een flink monument staat en waar een heel toeristendorp omheen is gebouwd met restaurantjes, musea en nog veel meer was aardig om te bezoeken en voor de foto’s. Maar we wilden ook naar het museum met ‘wetenschappelijke’ foefjes en proefjes dat hier zou moeten zijn. We zochten ons een ongeluk, maar we kwamen er pas na een tijdje achter dat dit buiten het ‘toeristen-evenaar-dorp’ lag.. daar waar ook de echte evenaar gelegen zou zijn!

Wat wel bijzonder was, dat de dag waarop wij dit geheel bezochten (23 september), precies de dag is dat de zon het dichtste bij de evenaar staat. Hierdoor zouden we om 12:00 in de middag geen enkele schaduw moeten hebben. Helaas kwamen we daar pas later achter. 🙂

Ondertussen hadden we trouwens al wel de laatste maaltijd op het noordelijk halfrond op.. dachten we op dat moment. Gelukkig bleek dat niet zo te zijn, omdat de echte evenaar een stuk verderop lag.. Want het was echt een van de slechtst mogelijke hamburgers die je maar voor kan stellen.

Even naar de evenaar

 

Museum Inti-Nan Solas en de echte evenaar
We waren er dus achter gekomen dat we uit het toeristendorp moesten zijn voor de echte evenaar en het leuke museum. In dit museum kregen we wat uitleg over Ecuador en z’n dieren en Indianenvolkeren.. Een beetje ‘cheesy’ was het wel, maar de gids vertelde op een leuke, droge manier over koppensnellers en een of ander naar beestje dat tijdens het plassen in de Amazone naar binnen kan zwemmen… Alleen al de gedachte doet pijn.

Daarna kwamen we bij het evenaar-gedeelte en de bijbehorende proefjes en foefjes. We kregen te zien hoe het water op het noordelijk halfrond de andere kant op draait dan op het zuidelijk halfrond. Jacqueline en ik stonden hier een beetje sceptisch tegenover, maar we zagen het toch echt zelf gebeuren.. Onze gids gaf uiteindelijk wel toe dat ze het water een handje had geholpen hierin, maar het schijnt wel echt zo te zijn. Met name bij orkanen en dergelijke. Of het de waarheid is weet ik niet, maar het was wel vermakelijk. 🙂
Verder moesten we proberen een ongekookt ei op het puntje te laten balanceren. Dit schijnt alleen te kunnen op de evenaar. Ons lukt het -uiteraard- niet, maar we hebben een aantal Ecuadorianen wel zien flikken. Probeer het vooral thuis of jullie het lukt!
Ook moesten we met ogen dicht over de lijn van de evenaar zien te lopen, wat niet echt goed lukte. Sceptische Tijs dacht dat dat ook zonder evenaar niet echt makkelijk zou gaan, maar de praktijk wees me uit dat dat iets beter leek te gaan. En ten slotte moesten we proberen de armen van een ander omlaag te duwen op de lijn van de evenaar en daarnaast. Op de evenaarlijn ging dat vrij makkelijk, daar buiten niet. Erg grappig om te doen allemaal, wat het wetenschappelijke karakter is weet ik niet… dat vraag ik me nog steeds een beetje af, maar we hebben wel veel lol gehad!

Proefjes op de evenaar

 

Die avond hebben we met Mike en Kate in ons hostel de restanten van onze gezonde pasta-maaltijd van een dag eerder en een lekkere salade gegeten.. natuurlijk onder het genot van een happy hour-biertje. Daarna zijn we naar La Mariscal gegaan, waar twee medereizigers uit de San Blas groep verbleven. Hen waren we die middag toevallig tegengekomen bij de evenaar. Bij een ierse pub hebben we een flink aantal biertjes gedronken en was het erg gezellig. Zeker toen de Belgische eigenaar nog een andere fles sterke drank op tafel zette…

 

Katers en kappers in Quito

De volgende ochtend hadden we eigenlijk met een free walking tour door Quito willen gaan wandelen. Maar een klein katertje gooide roet in het eten en we besloten het maar rustig aan te doen. Nadat we toch wat op krachten waren gekomen, gingen we op pad. Eerst maar naar de prachtige basiliek met een geweldig uitzicht over de stad. Daar aangekomen beseften we dat zonder geld zaten, dus dat we eerst moesten pinnen. Balen, moesten we weer terug! Een uur later en minimaal 5 pinautomaten verder hadden we eindelijk weer geld. En honger. En nadat Jacqueline ook nog eens haar voet openhaalde op straat besloten we dat dit waarschijnlijk niet onze dag was. Maar gelukkig deed een flinke hap eten ons goed!

Aangezien Jacq een ‘afspraak’ had bij de kapper, ging zij lekker terug naar het hostel… ik besloot om toch nog maar een poging te wagen om iets van Quito te zien en ging in m’n eentje op pad.. Maar niet nadat ik weer even met het thuisfront had gefacetimed, want ook mijn lieve vadertje is jarig! En heeft de bijzondere leeftijd van 65 bereikt. Hiep hiep hoera voor papa!!

Onderweg liep ik ook nog even bij een kappertje naar binnen om dat onkruid op mijn hoofd bij te werken. Aangezien mijn kapsel een stuk eenvoudiger is dan Jacq d’r trots was het voor mij prima om gewoon bij een van de talloze kleine kapperszaakjes naar binnen te wandelen. Een oud mannetje wist me kundig te kortwieken en ik kon weer verder op pad! Na even rondgedwaald te hebben kwam ik dan uiteindelijk toch uit bij het grote plein. het Plaza de la Independencia, in de oude stad. En dan is Quito echt een ontzettend mooie stad. Prachtige pleinen, met grote koloniale gebouwen en talloze kerken. We gaan hier zeker nog een keer terugkomen, aangezien we vanuit Galapagos terugvliegen naar Quito. Dan zullen we ook de tijd nemen om de stad nog wat beter te ontdekken, want volgens mij Quito echt een heel leuke en mooie stad!

Eenmaal teruggekomen in het hostel was ik natuurlijk erg benieuwd naar het resultaat bij Jacqueline! Haar kapster heeft er weer een stuk vanaf gehaald, dus het is lekker kort… Niet zoals haar eigen Bossche kapper het doet, maar ze was wel tevreden! En dan ben ik dat ook natuurlijk… 😉

Die avond hebben we samen met Mike en Kate nog een keer gegeten bij Cafe San Blas. Onze wegen gaan hier voorlopig ook uiteen, aangezien zij verder naar het zuiden reizen en wij naar de Galapagos gaan. Maar wellicht (hopelijk) komen we ze binnenkort nog weer tegen op de Galapagos!

Foto’s: