De immense zoutvlaktes van Uyuni in het zuiden van Bolivia zijn voor veel reizigers een absoluut hoogtepunt. Zo ook voor ons. We reisden via deze zoutvlaktes en vervolgens diverse buitenaards ogende woestijnlandschappen tot in Chili.
Een blog over zout, héél veel zout. En daarna zand. Héél veel zand.

Via Potosi naar Uyuni
Na mijn ziekbed in Sucre voelde ik me weer voldoende hersteld om onze reis voort te zetten… het volgende doel was namelijk Uyuni. En dan niet het ietwat verlopen dorpje zelf. Waar we wel een erg goede pizza op hebben overigens. Dat is ook wel het vermelden waard in een continent waar men iedere pizza voorziet van een overdosis aan rubberen kaas. Maar het hoofddoel van Uyuni waren de nabijgelegen zoutvlaktes! Een surreëel landschap, zout zover het oog rijkt. En de mogelijkheid om naar hartelust met perspectief te spelen op foto’s.

De busrit vanuit Sucre leidde ons via Potosi. Veel reizigers doen ook deze plaats aan.. wij sloegen echter over. Toch wil ik wel wat kwijt over Potosi. In de vorige blog (over Sucre) schreef Jacqueline al een stukje over een film die ze heeft gezien. Dit speelt zich af in Potosi. De hoogste stad ter wereld schijnbaar, maar vooral het decor van een enorme uitgeholde berg. Nog steeds gaan hier dagelijks vele mijnwerkers naar binnen om onder bizar slechte omstandigheden op zoek te gaan naar zilver en andere mineralen. Wat er dus nauwelijks meer te vinden is. Tegenwoordig is toerisme een grote bron van inkomsten in deze ooit zeer welvarende stad. Toeristen worden de berg in geleid om door zéér nauwe gangen een beeld te krijgen van het leven in de berg. Dit zagen wij niet zo zitten en reden daarom met de bus Potosi voorbij. Maar de film (The Devil’s Miner) is volgens Jacq zeer indrukwekkend, dus die wil ik zeker nog eens gaan kijken…

Boeken van een tour
De grootste uitdaging zat voorafgaand aan deze tour… welke maatschappij te kiezen? De verhalen en reviews over dronken en/ of stelende chauffeurs zijn talrijk. Iets waar Jacq letterlijk van heeft wakker gelegen. Uiteindelijk zijn we voor de best aangeschreven organisatie gegaan, waarbij we het risico het kleinste achtten op gedoe met chauffeurs of gidsen. Dat we hierbij wat meer mochten betalen namen we op de koop toe. Uiteindelijk hadden we bij Red Planet een erg goede en betrouwbare chauffeur/ gids (alles in een deze beste man). Obed nam zijn werk erg serieus en deed zijn uiterste best om alles goed voor ons te regelen. Er waren in totaal zo’n 16 deelnemers aan de tour. Wij kwamen in een 4×4 te zitten met een Australisch en Brits/Duits stel. Leuke mensen, veel lol mee gehad! We waren wel wat afgescheiden van de rest van de groep. Zij hadden eigen auto’s (duh), maar ook een eigen gids. Wij gingen met Obed meer onze eigen gang.

Kerkhof der roestende treinstellen
De tour begon aan het eind van de ochtend met een bezoek aan een treinenkerkhof vlakbij Uyuni. Midden in de woestijn lagen diverse roestende locomotieven en treinstellen. Ooit deden zij dienst als het vervoersmiddel voor kostbare mineralen uit de omgeving. Tegenwoordig zijn ze het domein van toeristen die er op klimmen om wat foto’s te maken.

Zout zout zout!
Daarna begon het echte werk, de immense zoutvlaktes op! Hoewel ze toch nog wat kleiner waren dan dat we verwacht hadden, schijnt de zoutvlakte van Uyuni wel de grootste ter wereld te zijn met een oppervlakte van ongeveer half België. Deze vlaktes zijn ooit ontstaan in een tijd dat hier nog zee was. De zee verdween en wat overbleef was zout. Heel veel zout.
We maakten al snel een eerste stop. Het witte zout schitterde overal, zelfs met zonnebril deed het op enig moment pijn aan de ogen. Met de zoutkegels die hier te zien waren (gemaakt voor de zoutwinning), was dit een ideaal moment voor de eerste foto’s. We sprongen in het rond en namen diverse poses aan.

Na een korte stop bij het enige gebouw dat tegenwoordig nog op de zoutvlaktes mag staan en een monument voor DAKAR 2014, stopten we ergens midden op de zoutvlaktes. Tijd voor de beroemde Uyuni-foto’s! Spelen met perspectief, een dinosaurus, de hulk en een wijnfles! Niet iedere foto lukte, maar wat hebben we een plezier gehad. Ik had nog wel even door kunnen gaan. 🙂

Er loopt een groot monster rond op de zoutvlaktes die argeloze toeristen de schrik van het leven aanjaagt… zie dit filmpje maar!

Dubbele groepsfoto!

Zo rennen we voor een plotseling opdagende T-Rex weg…

..en dronken we uit een reuzefles met wijn…

..totdat de geest uit de fles kwam…

..poseerden we samen met de hulk op een foto…

..zat ik ineens samen met de Hulk achter op de rug bij de T-Rex…

..waarna de T-Rex ineens de Hulk aanviel en ik er achteraan moest om hem te redden…

..en vervolgens werd ik ineens bijna vertrapt door een reusachtig monster…

Maar het was toch echt weer tijd om door te gaan! We maakten een stop bij een eiland te midden van het zout, waar honderden cactussen groeiden. Een plek met een groots en prachtig uitzicht op de top over cactussen en zout, zout en nog eens zout.

 

 

Zou’t daarmee afgelopen zijn met onze avonturen op het zout? Welnee, we maakten gewoon nog een stop waar we op initiatief van de gidsen een ‘Evolution of men’-foto maakten. Yeah!

Daarna reden we door naar de rand van de zoutvlakte, waar we de nacht zouden doorbrengen in een hotel gemaakt van zout. Na een kop thee en een heel behoorlijke maaltijd, praatten we nog een beetje na over de dag. Maar daarna kroop iedereen al snel weer in bed! Gelukkig waren de kussens en lakens niet gemaakt van zout, maar het matras was erg dun… en daaronder lag inderdaad zout!

Foto’s van zout…