Een blog over enorme hoeveelheid bruin water dat met grote kracht voort werd gestuwd… Wees gerust, het gaat niet over mijn ontregelde darmflora maar over ons raftavontuur op Rio Suarez. Daarnaast komen nog wat koloniale plekjes aan bod die we bezocht hebben tijdens ons verblijf in de plaatsjes San Gil en Villa de Leyva.
Ziek in San Gil
Na de lange reis vanuit Santa Marta naar San Gil voelde ik me niet heel erg fit (understatement). De eerste dag in San Gil ben ik dus in bed en rondom het hostel gebleven. Jacq heeft mij zeer liefdevol verzorgd, boodschappen gedaan en heel even in het stadje rondgelopen. In de avond kreeg ik (waarschijnlijk door de liefdevolle verzorging) weer wat eetlust en voelde ik me al weer wat beter. Wel heeft ze nog aardig misbruik gemaakt van de situatie door een enorm verzwakte Tijs twee keer te verslaan met kaarten, waardoor de tussenstand nu 16-9 is (voor mij dus!).
Overigens, zoals in de vorige blog al gemeld hadden we een heel avontuur met een kakkerlak in de slaapkamer. Het heeft zo ook z’n voordelen! We kregen een nacht korting (logisch, Jacqueline heeft namelijk niet geslapen die nacht!). Maar het heeft me ook geleerd dat een lied dat ik ken als heel erg vrolijk.. eigenlijk over een kakkerlak gaat!
La cucaracha!
Barichara
De volgende dag zijn we rustig gestart.. ik voelde me nog steeds wel wat beter en met dank aan wat diarreeremmers was ik ook in staat om weer mee op pad te gaan. We zijn die middag naar Barichara gegaan. Een klein busje bracht ons door de groene bergen in een klein uur naar dit plekje. Een oud koloniaal dorpje vol met witte huizen en kleurrijke vensters, een kerkje en een mooi uitzicht over het dal. We hebben lekker wat rondgelopen, een hapje gegeten en toen het begon te regenen sprongen we weer in de bus terug naar San Gil! In de avond hebben we nog een keer zelf in het hostel gekookt. Gewoon een simpele pasta met wat groente is echt heerlijk op z’n tijd!
Filmpje van het uitzicht in Barichara.
Raften op Rio Suarez
De volgende dag voelde ik me weer vrijwel helemaal fit… in de ochtend hakten we dus de knoop door om te gaan raften! Daar is de omgeving van San Gil namelijk uitstekend voor geschikt met een aantal mooie rivieren. Wij kozen voor het raften op Rio Suarez, een van de hoogste categorie.. We wilden natuurlijk wel een beetje snelheid en versnellingen, anders hadden we net zo goed op de Dommel kunnen gaan kanoën! 😉
Voordat we om 10 uur werden opgehaald ben ik nog even de stad ingegaan om waterschoentjes voor ons te halen. Die waren namelijk verplicht. Net als het zwemvest en een mooie helm die we later uitgereikt kregen.
Na ongeveer een uur rijden in een oud busje kwamen we aan bij een brug, waar ons raftavontuur zou starten. We waren met z’n vieren (wij en Simon & Katy), samen met natuurlijk een instructeur en een mannetje in een kano om ons te volgen door de woeste stroomversnellingen. De vorige keren dat ik heb geraft waren er juist heel veel boten tegelijkertijd op de rivier, dus het was wel leuk dat we de rivier voor ons zelf hadden nu.
En nadat de boot opgeblazen was gingen we de rivier op. Eerst nog wat oefenen en instructies om daarna met wat rustige versnellingen te beginnen. De tocht was zo opgebouwd dat we in het begin wat rustigere versnellingen kregen en op het eind de zware jongens (van level 5) op ons wachtten.
Filmpje van het raften op Rio Suarez (niet van ons helaas).
Het raften was echt supergaaf, soms kregen we echt een muur van water op ons af in een van de versnellingen. Maar er vielen wel enkele slachtoffers.. zo kreeg ik al vrij snel een peddel tegen m’n lip van mijn achterbuurvrouw. Manmoedig trotseerde ik deze aanslag op mijn gebit. Gelukkig zaten al mijn tanden nog stevig op de juiste plek, dus konden we verder. Even later viel Katy uit de boot, maar ze wist zich nog vast te grijpen aan het touw. We hadden haar dus vrij snel weer aan boord.
Daarna was Jacqueline aan de beurt in een vrij heftige rapid. Terwijl we nog niet halverwege de stroomversnelling waren viel ze uit de boot. Omdat ze dus op eigen houtje door de versnelling heen moest, ging ze regelmatig kopje onder en was het telkens happen naar lucht. Vanuit de boot zag ik dat ze er weliswaar snel doorheen geen (stuk sneller dan de boot), maar dat ze wel goed in water lag en daarmee veilig was. Voor Jacq was het echt even goed schrikken, zeker omdat ze af en toe geen adem kreeg.
Nadat ze weer binnenboord was gehaald en op adem was gekomen gingen we weer verder. Tussen de versnellingen door konden we af en toe ook even zwemmen. De stroming van het water neemt je vanzelf mee en het zwemvest houdt je wel boven water.
En op het eind kregen we nog de echte finale, de heftigste rapid. Het mannetje in de kano ging ondersteboven en verloor zijn peddel, maar wij leken er goed doorheen te komen. Tot vlak voor het einde, toen besloot Jacqueline om er nog een keer uit te vallen… 🙂 Dit keer dobberde ze achter de boot aan en kon ze zelfs een beetje er van genieten.
Al met al was het dus erg gaaf om te raften! Helaas kon ik mijn iSaw cam niet meenemen (dat werd ten stelligste afgeraden), dus jullie moeten het doen met nog een filmpje van achteraf.
Na het raften op Rio Suarez
San Gil
Na het raften ben ik zelf nog even San Gil ingegaan voor een uurtje. Jacqueline was logischerwijs doodop na het raften en uit de boot vallen, dus die ging lekker even in bed uitrusten. Maar omdat ik de eerste dag het hostel niet uit ben geweest, wilde ik nog wel even het stadje in.
San Gil is een niet al te groot stadje. Niet gezegend met een oud en koloniaal centrum, maar het was wel erg leuk en levendig! Vele kleine bakkerijtjes en winkeltjes. Een grote versmarkt, pleintjes en kerkjes. En vooral ook heel veel extreem steile straten, omdat het stadje tegen de berg op is gebouwd en men graag alle straten kaarsrecht wilde aanleggen.
Ik vond dat er wel een goede vibe hing in de stad. Maar de meeste toeristen komen wel naar de plek voor de extreme sports en wandelingen in de omgeving.
In de avond zijn we met z’n vieren naar een vegetarisch restaurant gegaan, dat bijzonder goede reviews had gekregen. We vonden een erg leuk klein restaurantje, waar heerlijke vegetarische burgers op het menu stonden. Ik heb echt gesmuld van mijn avocadoburger! Een goede afsluiter van uiteindelijk toch een erg leuke tijd in San Gil!
Foto’s van San Gil
Op naar Villa de Leyva
Na vier nachten in San Gil te hebben doorgebracht was het tijd om op weg te gaan naar onze volgende bestemming: Villa de Leyva. Ook voor Simon en Katy was dit de volgende plek, dus we reizen nog even samen door!
In San Gil begon de reis prachtig met twee Colombianen die aan het bekvechten waren om ons in hun bus te krijgen. Wij snapten er geen snars van, maar we zijn toch in een bus terecht gekomen die ons naar Tunya zou moeten brengen. Vanuit die plek zouden we moeten kunnen overstappen op een andere bus naar Villa de Leyva.
Tot zover de theorie.. in de praktijk bleek dit busje een andere route aan te houden en werden wij in een totaal ander stadje uit de bus gezet. Terwijl we al dachten dat we als domme toeristen er weer eens ingetuind waren, werden we al weer naar een volgend busje gebracht. Dat minibusje bracht ons weer naar een ander plekje, waar we weer gesommeerd werden om uit te stappen. En daar konden we meteen weer overstappen voor een laatste rit in een ander klein busje op weg naar Villa de Leyva.
Conclusie: er rijden genoeg bussen, wij snappen er weinig van, maar we worden telkens goed op weg geholpen door gewoon maar te doen wat er gezegd wordt door de toch wel erg vriendelijke mensen. Jammer dat wij als reizigers af en toe zo achterdochtig zijn geworden omdat je in veel ‘moeilijke landen’ continu voor de gek wordt gehouden, want hier lijken de mensen wel echt het beste met ons voor te hebben. 🙂
Villa de Leyva
Eind goed, al goed.. we waren in Villa de Leyva! Een klein, koloniaal plaatsje met vele witte huisjes en keienwegen, gelegen op ruim 2000 meter hoogte. Het staat bekend als een van de mooiste plaatsen in Colombia en vormt voor ons een perfecte tussenstop op weg naar de hoofdstad Bogota.
Die middag zijn we na aankomst in het mooie hostel Rana (slechts drie kwartier voor de deur moeten wachten overigens :-)) al even het plaatsje gaan verkennen. Het heeft een gigantisch groot centraal plein, kerkjes en vooral veel witte huisjes. Een plekje met een leuke sfeer, hoewel het wel redelijk op toerisme is ingericht.
Die avond werd er de vriendschappelijke voetbalwedstrijd Colombia – Brazilië gespeeld.. en waar kun je dat beter kijken dan in een Duits-Spaans restaurant? Nouja, op heel veel plekken waarschijnlijk. Maar een soort Bratwurst, bratkartoffelen, bier en voetbal gaan wel prima samen!
De tweede helft hebben we in een klein kroegje gekeken, samen met veel Colombianen. Het was vriendschappelijk en Colombia verloor met 1-0, dus erg heftig ging het nog niet aan toe. Maar leuk om meegemaakt te hebben. En wat praten die commentatoren toch bizar snel, doodvermoeiend. Dat is wel ff wat anders dan Arno Vermeulen.
Pozos Azules en le Fossil museum
De volgende dag besloten we lekker uit te slapen. We hadden namelijk alle tijd van de wereld. Na een heerlijk ontbijt (wafel met aardbeien voor Jacq, gevulde omelet voor mij) besloten we een stuk te gaan wandelen. Ik had gelezen over Pozos Azules, een vijftal blauwe meertjes, even buiten Villa de Leyva. Na een klein uurtje langs de weg gewandeld te hebben kwamen we er aan. Het was geen lange, uitdagende wandeling, maar wel erg leuk om even rondgewandeld te hebben. In het tamelijk droge gebied lagen de mooie blauwe meertjes. Het was er ook niet druk, wat het tot een relaxte plek maakt.
Een paar kilometer verderop lag een fossiel museum. In de omgeving zijn bijzonder veel fossielen gevonden namelijk. We wilden er in eerste instantie niet heen, maar omdat we toch in de buurt waren en ik vroeger fossielen gespaard heb (en dinosaurussen.. natuurlijk niet de echte, maar plastic mini-versies ;-)), zijn we er toch maar naar toe gegaan. Het museum had een enorm fossiel dat erg goed intact was gebleven, dat was wel het pronkstuk van het museum. Best leuk om te zien!
Onderweg werden we trouwens ingehaald door Simon en Katy die ook op weg waren naar dit museum, maar zij hadden halverwege een lift geregeld.
Voor de terugweg hadden we toch maar een busje gestopt en in Villa de Leyva zijn Jacqueline en ik nog even naar het marktplein gelopen, waar een best grote markt was vol met kleding, groente en fruit. Altijd leuk om doorheen te wandelen!
Na twee nachten in dit plaatsje wordt het voor ons weer tijd om door te reizen. Morgen pakken we dus de bus naar Bogota, de hoofdstad van Colombia, en daar gaan we onze volgende avonturen beleven!
Foto’s van Villa de Leyva
Hee Tijssemans en Jacq! Altijd leuk om jullie verhalen te lezen. Mocht je de upsad stomach zoveel mogelijk willen voorkomen: blikje coca cola iedere dag. Geen geintje, pepsi werkt minder goed 🙂