Nadat we met een beetje pijn in het hart uit Cartagena waren vertrokken, kwamen we na een busrit van ongeveer 5 uur aan in Santa Marta. Vanuit deze plaats hebben we Tayrona National Park bezocht. Dit was tevens ons afscheid van de prachtige Caribische zee en kust.
In Santa Marta verbleven we in het ‘Dreamer’ hostel. Een plek met een zeer goede beoordeling, maar wel aan de rand van de stad. Dat laatste vonden we op zich niet zo erg, aangezien Santa Marta geen heel bijzonder plekje is. Zeker niet in vergelijking met Cartagena. Het hostel viel een beetje tegen, voornamelijk door de staff. Een verkeerde eindafrekening en twee dagen dat de pomp voor het water naar onze kamer was uitgevallen waren hier de reden voor. Op zich geen ramp, maar op ons kwam het personeel hierin niet bijster geïnteresseerd over en was weinig pro-actief in de oplossingen. Jammer, want verder was het een schoon en mooi hostel met een prachtig zwembadje er bij.
We wilden eigenlijk La Ciudad Perdida vanuit deze plek gaan bezoeken, maar dit ging niet door vanwege een twee weken durende ‘spirituele reiniging’ van deze voor de Indigo’s heilige grond. We baalden wel even dat deze reiniging uitgerekend moest gaan plaatsvinden op het moment dat wij er waren.. was het een week eerder of later begonnen, dan hadden we nog makkelijk wat kunnen schuiven in onze reisplanning. Maar om ruim 2 weken te wachten, dat vonden we iets te veel van het goede.
Santa Marta
De eerste dag in Santa Marta hebben we eigenlijk weinig gedaan. Beetje uitgeslapen, in het zwembad gedobberd en vooral bedacht hoe we onze reis een vervolg wilden geven. We vonden een goedkoop vliegticket naar Medellin, maar de Colombiaanse vliegtuigmaatschappij leek moeite te hebben met onze creditcards.. Na een heel gedoe en wifi-verbinding die niet echt mee wilden werken, besloten we dat maar te laten voor wat het was.
Aan het einde van de middag zijn we nog wel richting Santa Marta gegaan met de lokale bus. Dat is sowieso al een attractie op zich. Bushaltes lijken er niet echt te zijn, de chauffeur toetert gewoon naar iedereen die mogelijkerwijs op de bus zou willen. En als die persoon dan reageert, dan stopt de bus. En er rijdt werkelijk een overvloed aan busjes, naar het centrum leek iedere twintig seconden weer een andere bus te rijden.
In Santa Marta zijn we heel even rondgelopen, waarna we rond 6 uur met Simon, Katy, Mike en Kate hadden afgesproken op het pleintje waar ’s avonds het meeste te doen was. Zij verbleven in Santa Marta in andere hostels dan wij, maar het is erg leuk om de avond weer samen door te brengen en wat te eten en te drinken.
We dronken een paar biertjes op het dakterras van een restaurant aan het plein met uitzicht op een groep jongeren die aan het breakdancen waren. Ze waren er behoorlijk goed in, dus dat was een prima vermaak voor ons!
Daarna zijn we de stad in geweest op zoek naar een eetgelegenheid. We gingen af op een tip uit de Lonely Planet en vonden een bijzonder Colombiaans restaurantje. Het zag er beetje obscuur uit en we waren ook min of meer de enige gasten, maar het eten smaakte ons erg goed!
Daarna dronken we nog een biertje op het pleintje en was het weer tijd om terug te gaan naar huis. De volgende dag moesten we namelijk vroeg op voor een bezoek aan Tayrona National Park.
Ons uitzicht over het plein in Santa Marta
Tayrona National Park
Het schitterende Tayrona National Park bestaat uit een tropisch regenwoud en vele prachtige stranden aan de Caribische kust. Het is niet heel eenvoudig te bereiken en gelukkig is het ook niet volgebouwd met allerlei resorts. Je kunt dit park met een dagtocht bezoeken (zoals wij deden) of een aantal nachten blijven. Dan slaap je in van de hangmatten op de campings in het park. Hoewel dat laatste me ook erg leuk had geleken, hebben wij toch gekozen voor een dagtocht. Dus gingen we al vroeg op pad!
We bemachtigden een plekje in een van de lokale bussen, die ons een klein uur later bij de ingang van het park afzette. Na toegangsbewijzen te hebben betaald, konden we voor een gering bedrag mee met een minibusje naar de plek waar de wandeltochten begonnen.
De route het park in leidde over een gedeeltelijk aangelegd pad richting het eerste strand, Arrecifes, waar ook een camping was. Dit gedeelte duurde ongeveer een uur. Daarna was het nog een klein uur doorlopen tot aan het mooiste strand, wat ook geschikt was om te zwemmen. Veel van de stranden in het park zijn namelijk absoluut niet geschikt om te zwemmen door de sterke stroming en hoge golven.
Uiteindelijk kwamen we na een prachtige, maar bloedhete, wandeling aan bij het strand San Juan. Hier konden we eindelijk de zee in duiken om al het zweet van onze lichamen af te spoelen. Aan dit strand hebben we enkele uren lekker liggen relaxen met af en toe een duik de zee. Een half uur nadat wij op het strand waren neergeplofd, arriveerden Simon en Katy overigens ook. Zij waren iets later dan wij vertrokken.
Onderweg in Tayrona National Park
De terugweg leidde ons in feite over dezelfde route, maar dan uiteraard in omgekeerde volgorde. Nadat we een bus hadden gestopt door middel van het toetersysteem werden we tot onze verrassing aan de rand van Santa Marta afgezet. Na enige oriëntatie bleek dit niet heel ver van ons hostel te zijn, dus deze ene keer hadden we geluk met onze locatie.
Die avond hebben we in het hostel een bord pasta gegeten en plannen gemaakt voor het vervolg. Aangezien het vliegticket ook al weer duurder was geworden, besloten we de bus te pakken richting het zuiden, naar San Gil. Ook Simon en Katy volgden deze route overigens, dus die blijven we nog even zien. 🙂 Mike en Kate hebben we achtergelaten, zij blijven nog een weekje aan de Caribische kust. Maar ongetwijfeld dat we ze binnenkort weer ergens gaan tegenkomen!
Foto’s van Santa Marta en Tayrona National Park
Op naar San Gil
De volgende ochtend moesten we alweer vroeg opstaan… Het lijkt bijna wel gewoon werken, telkens weer ’s ochtends vroeg op. 😉 Iets voor half zeven checkten we uit, verloren aardig wat tijd door de niet kloppende eindafrekening en pakten de taxi naar het busstation.
Daar vonden we dus ook Simon en Katy weer terug, die ons meteen konden vertellen waar we tickets konden kopen. En zo zaten we een half uur later in een verrassend riante bus met overdreven goed functionerende airco. Dat laatste is wel een ‘dingetje’ hier, in de meeste bussen staat de airco op standje bevriezen. Dus het is zeker geen overbodige luxe om warme kleren mee te nemen voor we de bus instappen, ook al is het buiten >30 graden.
De eerste etappe van onze reis duurde zo’n 10 uur en leidde tot aan Bucaramanga. Onderweg sliepen we een beetje, lazen we een beetje in onze ereaders en genoten we zeker ook van het voorbijtrekkende landschap. Het fantastische groene landschap in het noorden werd steeds bergachterig, maar bleef even groen. We reden langs riviertjes en passeerden diverse steden en dorpjes. Colombia is echt een prachtig land!
In Bucaramange, een redelijk grote stad, zijn we overstapt op een kleiner busje naar San Gil. Deze laatste rit duurde ook nog zo’n 2,5 uur en ging over een donkere bergweg, waarop de chauffeur zijn uiterste best deed om op alle mogelijke plekken andere verkeersdeelnemers in te halen.
Maar rond een uur of negen in de avond waren we dan uiteindelijk in San Gil! Katy en Simon hadden hier al een hostel geboekt en wij besloten eens een kijkje te nemen of ze nog meer vrije kamers hadden. Dat hadden ze gelukkig en zij zijn we in hostel Le Papillon terechtgekomen! Een overigens meer dan uitstekend hostel!
Aangezien ik me al de hele dag niet erg lekker voelde ben ik na aankomst vrij snel in bed gekropen. Jacq is met Simon en Katy nog ergens even een hapje gaan eten. Maar het was sowieso een vermoeiende dag, dus ook zij kwam vrij snel daarna naar bed.
En toen gebeurde het.. een ijselijke gil wekte mij ergens in de nacht. Jacqueline dacht al eerder wat gehoord te hebben, maar nu werd ze gewekt door iets wat over haar hand kriebelde. Jawel, onze eerste kakkerlak op reis!
En daarmee begon de nachtelijke jacht op de kakkerlak, want met de wetenschap dat dat dier nog rondkroop zou Jacq zeker niet meer slapen. Uiteindelijk wisten we hem te vangen en eindigde hij in het toilet, waarna we hem niet meer hebben gezien. Na een grondige check van de gehele kamer, verklaarde ik de kamer ‘kakkerlakvrij’. Jacqueline was er nog niet helemaal gerust op en heeft nog een aantal uur met oren en ogen wagenwijd open op wacht gelegen. 😉
Ondertussen voelde ik me overigens nog steeds niet beter.. een virusje heeft me geveld. De hele eerste dag in San Gil heb ik in en rond het bed (en toilet) vertoefd. Hopelijk gaat het snel wat beter, zodat we de omgeving kunnen gaan verkennen!