In het tweede gedeelte van de week bleven we net zo hard genieten van Buenos Aires. We bezochten het kleurrijke en drukke la Boca, zagen de dwaze moeders op Plaza de Mayo, aten met dank aan Sogeti in een luxe restaurant, hebben een ware zoektocht ondernomen naar pindakaas voor saté-friday, genoten van trendy en levendig Palermo, aten steak met Teun en Carlijn en namen afscheid van onze Australische reisvrienden. Kortom, weer genoeg te vertellen over deze fantastische stad!

La Boca
Een van de bekendste wijken van Buenos Aires is de volksbuurt la Boca. Letterlijk vertaalt betekent dit de mond.. het ligt dan ook aan de monding van Rio Riachuelo. Het staat niet bekend om z’n veiligheid en het wordt dan ook sterk afgeraden om van het toeristenpad af te wijken. Samen met Mike en Kate gingen we op pad naar deze wijk. Als we de enorme hoeveelheid toeristen weg wisten te denken, zagen we een prachtige wijk vol met gekleurde en oude huizen en diverse poppen van Argentijnse helden (Maradona, Messi en de Paus). Erg sfeervol.
Realiteit was echter wel dat er drommen toeristen rondliepen (waaronder wij viertjes) en dat dit ook het beeld van de wijk bepaalde. Vele eettentjes met tango als attractie en souvenirshops ontnamen voor een groot deel het zicht op de gekleurde huizen. Dat kon ons iets minder bekoren, maar al met al leverde het wel de nodige mooie plaatjes op.

Ook bezochten we hier het beroemde voetbalstadion van Boca Juniors. Echt heel erg jammer vond ik dat het voetbal momenteel stil ligt in Argentinië vanwege de zomerstop (terwijl het in Nederland flink sneeuwt momenteel, haha), dus konden we geen wedstrijd bezoeken. Ik was wel benieuwd of de sfeer op de tribunes van Boca de Turkse furie van Fenerbahce kon overtreffen.

Centro en dwaze moeders
Nadat we terug waren gekeerd uit Boca, gingen Jacq en ik door naar Centro. Het zal jullie niet verrassen dat dit het centrale gedeelte van de stad is. Wij wilden hier graag op donderdagmiddag heen voor de Dwaze moeders van Plaza de Mayo. Deze ondertussen oude vrouwtjes begonnen ooit een jaar of dertig geleden hun protesten tegen de toenmalige dictator Jorge Videla, vanwege de verdwijning van hun mannen en zonen. Nu lopen ze nog steeds iedere donderdagmiddag om 15:30 hun rondjes op Plaza de Mayo, het belangrijkste plein van de stad. Aan dit plein staat ook Casa Rosada, waar de president woont. En waar ook ooit Evita Peron massa’s toesprak vanaf een balkon. Kortom, de dwaze moeders blijven wekelijks aandacht vragen voor de vermissingen, die waarschijnlijk nooit meer opgehelderd zullen gaan worden.

Het witte hoofddoekje is het symbool van de moeders

Enerzijds vond ik het indrukwekkend en erg goed dat deze ondertussen stokoude vrouwtjes hier aandacht voor blijven vragen voor het oog van de huidige regering. Dit mag nooit vergeten worden en op deze manier blijft de aandacht hiervoor levend.
Anderzijds vond ik (en vooral Jacq) het een beetje een toeristencircus geworden. De oude dametjes werden in een busje voorgereden, werden als popsterren onthaald en vele toeristen liepen in de optocht mee… of net voor de optocht uit om foto’s te maken… of een enkeling deed beide en probeerde heen en weer te rennen. Dat zijn taferelen waar wij niet zo van houden en het voelde een beetje alsof het afbreuk deed aan waar het echt om zou moeten gaan. Maar eerlijkheidshalve deden wij van een afstandje er ook aan mee en kwamen wij ook als toeristen hier op af. En ook met een toeristencircus bereikt men het doel dat hun onderwerp en zoektocht naar (nieuws over) hun vermiste familie niet vergeten wordt. En dat is dan wel weer goed.

Verder bewonderden wij dus het Casa Rosada. Bekend van Evita Peron, die hier de massa’s toesprak. Of is het ondertussen stiekem meer bekend van Madonna met haar “Don’t cry for me, Argentina”? Op een enorm gebouw in Centro prijkt ook nog steeds een net zo enorm silhouet van Evita, wat wel aangeeft wat voor een belangrijke rol zij voor Argentinië heeft gespeeld in haar korte leven.

Vanaf het Plaza de Mayo liepen we naar Avenue 9 de Julio, wat schijnbaar (een van) de breedste weg(en) ter wereld is. Dat zou best kunnen zijn, met zo’n 12 rijstroken in beide richtingen. Ook staat aan deze weg een van de moderne gezichtsbepalende symbolen van Buenos Aires, een enorme obelisk. Verder liepen we nog door wat straten in de omgeving, waarbij we langs het ene na het andere enorme 19e-eeuwse statige gebouw kwamen, waaronder het imposante Teatro Colón. Helaas hadden we niet de tijd om dit theater verder te bezoeken, ook iets dat we nog graag hadden gedaan!

iLatina

Die avond was het eindelijk tijd om een tijdelijk-afscheidscadeautje van mijn zeer gewaardeerde werkgever Sogeti te gaan verzilveren. Vlak voor mijn reis heb ik namelijk van mijn unitmanager Chris een waardebon gehad, waarbij Sogeti een deel van de kosten voor diner in een luxe restaurant en een luxe hotel zou betalen. Dat luxe hotel bewaren we voor het eind van onze reis in Rio, maar nu was het dus tijd voor het etentje. We hadden op internet namelijk restaurant iLatina gevonden, wat zéér goed aangeschreven stond. In onze netste kleding (voor mij dus een spijkerbroek en polo, haha) gingen we ’s avonds op pad. En iLatina maakte onze verwachtingen meer dan waar. We hebben superlekker gegeten en gedronken, vriendelijke bediening en een leuke sfeer. We kregen zeven gangen voorgeschoteld met bijpassende wijnen. Echt heerlijk! Eigenlijk vonden wij ieder gerecht fantastisch, maar helemaal uitmuntend waren de garnalen en het varken met koffiesaus. En eigenlijk ook de patacon met hogoa… en de truffel met zeezout.. en ach.. eigenlijk vrijwel alles dus!

Voor de liefhebbers: onderstaand het menu + bijbehorende wijnen. Als je naar rechts doorklikt (of onder aan de pagina kijkt), dan kun je foto’s per gerecht zien.

Onze zoektocht naar pindakaas
Al de hele week waren Jacqueline en ik op zoek naar pindakaas. Niet omdat wij nou zo’n enorme liefhebbers zijn hiervan, maar omdat we Mike en Kate een echte goede satésaus voor wilden schotelen. Eerder in de week hadden zij voor ons gekookt en de lat erg hoog gelegd met overheerlijke taco’s. Hier moest iets bijzonders tegenover staan.. Maar in geen enkele supermarkt konden we pindakaas vinden. Alleen talloze varianten jam en dulce de leche. Ik denk dat we meer dan twintig supermarkten hebben bezocht, waarbij we telkens weer hetzelfde beperkte assortiment tegenkwamen. Hoe kan dat nou, vroegen wij ons af. Bijna overal is met een beetje zoeken wel pindakaas te vinden normaal gesproken. Na wat googlen vond ik de verklaring. Om de dramatische Argentijnse economie te stimuleren heeft de regering diverse importbeperkingen opgelegd. Hierdoor is bijvoorbeeld electronica echt heel erg duur (wat jammer is omdat mijn camera het min of meer begeven heeft) en zijn er in supermarkten (bijna?) alleen producten te vinden die in Argentinië geproduceerd zijn. Geen pindakaas dus. Maar natuurlijk was er een uitzondering… en daar gingen we vrijdag naar op zoek!

Chinatowntwo streets
De uitzondering op de importbeperkende regeling lag in Chinatown! Zoals vrijwel elke grote stad heeft ook Buenos Aires een Chinatown. Hoewel… er kan niet echt van een town gesproken worden, aangezien het min of meer twee straten betreft. Maar hier in de supermarkten is vrijwel alles te verkrijgen, wat in de rest van Buenos Aires onvindbaar is. Niet alleen een stuk of tien varianten pindakaas, maar ook bijvoorbeeld Nutella en natuurlijk talloze Aziatische producten. Voor ons het belangrijkste: we hadden pindakaas gevonden! En verse sushi! En stroopwafels! Waarmee we dus ook invulling hadden gevonden voor het voor- en nagerecht. 🙂

Nadat we een van de supermarkten hadden geplunderd, vonden we ook nog eens een Chinees restaurantje. Stiekem vonden we het allebei heerlijk om eens wat anders te eten dan vlees en een goed bord boordevol Aziatisch voedsel voor onze neus te krijgen. Een welkome afwisseling van alle steaks (hoe geniaal die ook blijven overigens)..

Saté-friday
Na ons bezoekje aan Chinatown waren we klaar om Mite en Kake te ontvangen. Terwijl ik de saté met uitvoerig testen op de juiste smaak probeerde te krijgen, verlegde Jacq haar culinaire grenzen door te experimenteren met kokos en gember door de groente. Geslaagd experiment, het was superlekker! En zo werd het weer een erg gezellige avond, waarop de saté en alcohol rijkelijk vloeiden.

Met Teun en Carlijn in Palermo
De volgende dag was het alweer onze laatste volledige dag in Buenos Aires. De tijd is werkelijk razendsnel voorbij gevlogen in deze heerlijke stad. Enkele dagen eerder kregen we van Carlijn en Teun te horen dat zij ondertussen ook in Buenos Aires waren aangekomen na diverse Patagonische avonturen. En natuurlijk wilden we ook met hen afspreken, dus gingen we met z’n vieren naar Palermo. Dit is waarschijnlijk samen met San Telmo de leukste wijk van Buenos Aires, vol met trendy winkeltjes en restaurants, marktjes en straten die geflankeerd worden door prachtige groene bomen. Kortom, heerlijk genieten daar! Alleen al in deze wijk hadden we makkelijk nog een week kunnen blijven. Maar helaas was onze tijd beperkt tot een middag en een avond.

Samen met onze Bossche reisvrienden wandelden we rond door de straten, bezochten we een marktje en dronken we limonade op een klein binnenplaatsje. Oh nee, niet iedereen dronk limonade. Aangezien champagne goedkoper bleek te zijn dan limonade hadden we een principiële champagnedrinkster…

Ook gingen we met z’n vieren naar een goed steakrestaurant om te genieten van de bij ons ondertussen zeer bekende Argentijnse specialiteiten. Erg leuk om hen hier weer te treffen en we hadden elkaar weer veel te vertellen sinds ons afscheid in Pucon. Hoogstwaarschijnlijk gaan onze wegen elkaar niet meer treffen in Zuid-Amerika, maar in Den Bosch ongetwijfeld weer wel.

Museum Evita Peron
Nadat we van Carlijn en Teun afscheid hadden genomen, gingen Jacqueline en ik nog naar het museum over Evita Peron. We waren namelijk tot de conclusie gekomen dat we eigenlijk nauwelijks iets over haar wisten en daar moesten we verandering in aan gaan brengen. We waren Evita namelijk al ‘tegengekomen’ bij haar graf in Recoleta, het balkon van Casa Rosada en met het silhouet op het grote gebouw in Centro. Deze vrouw was enorm belangrijk (en controversieel) geweest voor Argentinië en daar wilden we dus meer over weten. Het museum was interessant en we kregen een vrij goed beeld van het leven van Eva Duarte. Haar huwelijk met Juan Peron, die vele jaren heeft geregeerd in Argentinië. Wat zij heeft gedaan voor de Argentijnse vrouwen en arbeiders en hoe zij op zeer jonge leeftijd is overleden. De beelden van massale rouw bij haar begrafenis waren erg indrukwekkend.

Overigens zijn de Perons niet alleen zeer geliefd, ze zijn ook zeer omstreden. Tegenstanders zien hen nog steeds als boosdoeners voor de huidige economische malaise. De terugkeer van Juan Peron ging ook vooraf aan de meest duistere periode in de Argentijnse historie, waarin Videla als dictator de macht kon grijpen in een economisch zware periode.

Nog meer steak!
Die avond hadden we weer met Mike en Kate afgesproken voor onze laatste avond samen. Zij gaan over enkele dagen weer terug naar Australië. We hebben ze leren kennen aan het begin van onze reis op San Blas en hebben hele stukken met hen en met de nu helaas ontbrekende Simon en Katy samen gereisd door Colombia en Ecuador. We zijn altijd contact blijven houden, omdat we met z’n allen dezelfde plekken ongeveer bezochten en het was nu dan ook fantastisch om een hele week met ze te kunnen optrekken.

We vierden onze laatste avond met een aantal drankjes in het sfeervolle Palermo en sloten af bij een speciaal door Mike (culinair expert van Buenos Aires) geselecteerde Parrilla. En uitgerekend hier vonden we de rib eye die onze eerste steak in Salta wist te overtreffen in smaak. Fantastisch! Met gratis champagne. Superlatieventekort!

“Mike! Wat doe je? Snij die steak gewoon aan…”

Afscheid
De volgende ochtend bestond uit afscheid nemen. Allereerst verlieten we ons fijne appartementje, wat een week lang echt als thuis voelde. De tassen moesten weer ingepakt worden en we leverden de sleutels in. Jammer!

Helaas mocht het niet zo zijn om nog afscheid te nemen van ‘Jeroen’ onze scamartiest uit de vorige blog. Terwijl wij met de rugzakken op weg waren, kwam ‘Jeroen’ ineens de hoek om. Zodra hij ons in de gaten kreeg, vermeed hij oogcontact en liep hij van ons weg. Helaas voor hem moesten wij exact dezelfde richting op, aangezien hij dit keer duidelijk geen behoefte had aan ons. Wel een echte professional deze man, aangezien hij ons dus absoluut herkende.

Daarna gingen we naar Mike en Kate, waar we onze tassen nog een paar uur konden laten staan. In de tussentijd liepen we met z’n vieren nog even over de zondagsmarkt van San Telmo en hadden nog een kleine lunch samen. Maar ook hier kwam een einde aan en moesten we afscheid nemen van twee goede vrienden. Zij zijn straks aan de andere kant van de wereld, dus we zullen elkaar niet zo snel meer zien.

En ten slotte namen we afscheid van Buenos Aires. Een stad die onze verwachtingen heeft overtroffen en die ons hart heeft gestolen. We zijn er liefst een week gebleven, maar nog steeds voelde dat als veel te kort. We hebben een eerste indruk gekregen, maar er is nog zoveel meer te zien en te beleven in deze heerlijke stad. Een half jaar zou meer op z’n plaats zijn om Buenos Aires echt te leren kennen. Maar wij gingen weer door, moesten weer door.. Op naar nieuwe avonturen! We stapten de bus in voor een busrit van ongeveer 20 uur naar Puerto Iguazu, waar we gelijknamige watervallen zullen gaan bezoeken.

Maar wel met wijn in de bus bij het avondeten!

Foto’s