Ushuaia, zelfbenoemd tot het einde van de wereld, is de meest zuidelijk gelegen stad ter wereld. Gelegen in het desolate vuurland, omringd door de besneeuwde uitlopers van de Andes, aan het Beagle kanaal waar de Atlantische en Pacifische oceaan bij elkaar komen. Tevens het vertrekpunt voor cruises naar Antarctica. Voor ons bracht Ushuaia niet echt waar we op gehoopt hadden…
Antarctica
Voor mij was het al enkele jaren een droom om een reis naar Zuid-Amerika te bekronen met een trip naar Antarctica. Hoe verder we naar het zuiden reisden, hoe groter ook voor Jacqueline dit een droom werd. Helaas is het ons niet gelukt om een last minute in Ushuaia te regelen. De prijzen waren simpelweg te hoog, ruim het dubbele van wat we verwacht hadden. Realiteit is dat vrijwel iedere cruise uitverkocht is en dat de enige mogelijkheid tot een last minute is als er iemand moet annuleren. Die tickets gaan dan ook gewoon voor de hoofdprijs weg. Helaas voor ons dus.. geen Antarctica. Maar we maken zoveel prachtige dingen mee en Antarctica blijft vooralsnog gewoon een droom voor ons. We waren wel echt een middagje behoorlijk teleurgesteld, maar uiteindelijk werd ons motto dat het niet het van einde van de wereld is..
Op een van deze boten hadden wij erg graag gezeten!
Bus naar Ushaia
Om in Ushuaia te komen moesten we al om 03:00 in de bus zitten in El Calafate. Vier uur later kwamen we aan in Rio Gallegos, waar we twee uur later de bus in stapten richting Ushaia. De bustickets waren peperduur, maar we zaten wel helemaal vooraan bovenin de bus. Onderweg hadden we dus een panoramisch uitzicht over het landschap van vuurland. Een tamelijk desolaat en droog landschap. Honderden kilometers droog gras en rotsen met af en toe wat schapen. Slechts heel zelden zagen we een huisje staan. Tijdens deze reis moesten we twee keer een grens oversteken met alle bijbehorende formaliteiten. De route ging namelijk ook een klein stukje door Chili. De Chileense grenzen zijn tijdens onze reis met afstand het meest tijdrovend geweest van alle grensovergangen in Zuid-Amerika, dus ook hier verloren we helaas veel tijd. Verder was er ook nog een plas water die we moesten oversteken met een ferry om Vuurland te bereiken. Het gevoel was gelijk al duidelijk.. we naderden echt het einde van de wereld en dat is geen gemakkelijke weg. Maar uiteindelijk kwamen we rond een uur of tien ´s avonds in Ushaia aan. We hadden het gehaald, het einde van de wereld!
Een bed in Ushaia…
Niet alleen tickets voor Antarctica bleken in Ushuaia een schaars goed te zijn, ook betaalbare overnachtingsplekken waren lastig te vinden. Vooraf hadden we na lang zoeken al een prijzige airbnb geboekt voor twee nachten. Daarna moesten we op zoek naar iets nieuws. Ook dit was dus geen eenvoudige zoektocht. We werden op diverse plekken weggestuurd. Soms werd de deur zelfs niet eens meer opengedaan of hing er al een briefje dat er geen beschikbaarheid was. Op een plek waar we dachten een hostel te vinden, bleek nu een reisbureau te zitten. We kregen nog een aanbod om naar Antarctica te gaan… maar helaas ook buiten ons budget. Wel wisten ze nog een plekje voor ons om te overnachten. Een vriend had een nog niet geopend hostel, nog in aanbouw, maar we konden er al wel slapen. We gingen er naar toe en ondanks dat de eerste indruk niet fantastisch was, waren we erg blij om twee bedden gevonden te hebben. En ach, een half afgebouwd hostel.. ook dat is niet het eind van de wereld!
Ushuaia
Toen we klaar waren met alle zoektochten in Ushaia naar last minutes en bedden, hadden we ook nog tijd voor het stadje zelf en leuke dingen. Zo hebben we in onze airbnb heerlijk genoten van een tapas en wijn-avondje. Vanalles ingekocht in de supermarkt en heerlijk genoten met z´n tweetjes! Zo werd dat een fijne avond na een frustrerende zoekdag.
Ushaia zelf is verder geen heel bijzonder stadje. Het is best leuk gelegen aan de besneeuwde uitlopers van de Andes en aan het Beagle kanaal. Maar het kon ons niet helemaal bekoren. Eerlijk gezegd kwam dat grotendeels ook door het slechte weer en de frustrerende zoektochten.
We hadden eigenlijk gepland om maar een boottocht over het beagle kanaal te maken, waar we allerlei beesten zouden kunnen zien (zeeleeuwen en pinguïns onder andere) en het einde van de wereld zouden kunnen bewonderen vanaf het water. Maar aangezien het regende en koud was, hebben we die dure boottocht lekker laten zitten voor wat het was.. In plaats daarvan zijn we een stuk gaan wandelen langs de haven en wilden we een lekker biertje gaan drinken.
Dat Ushuaia ons niet helemaal gunstig gezind was bleek ook toen we naar de Irish pub wilden voor dat lekker koude pilsje. Deze was eerst nog gesloten, maar zou een uurtje later wel open zijn. Een uur later was aan die situatie nog niets veranderd, nog steeds gesloten en pas over een uurtje weer open. We waren er wel klaar mee en zochten een andere pub/ restaurant waar we veel te veel betaalden voor matig eten en een biertje. Ook dat was Ushuaia: behoorlijk prijzig! Niet gek overigens, aangezien een groot deel van het toeristenpubliek bestaan uit rijke reizigers die vanuit huis een peperdure cruise naar Antarctica hebben geboekt. Die hebben iets meer te besteden dan wij als backpackers. Maar goed.. duur.. oke, maar niet het einde van de wereld toch?
Tierra del Fuego National park
Op onze laatste dag in Ushuaia gingen we maar de natuur in, naar het nationaal park van Vuurland. Op slechts twaalf kilometer van Ushuaia ligt dit park, maar voor een retourtje met de bus mochten we toch even 40 euro afrekenen. En zo wandelden we rond aan het eind van de wereld. Hoewel deze wandeling in het niet viel bij Torres del Paine, was het zeker wel een fijne en mooie hike. Zo´n vijf uur lang liepen we door bossen, modder, langs kleine strandjes en aan het beagle kanaal. We zagen ook nog het meest zuidelijk gelegen postkantoor ter wereld, waar ik nog een kaart voor oma op de post wilde doen. Niet tegen haar vertellen dat ik de kaart vergeten was en uiteindelijk in Ushaia in de brievenbus heb gestopt! 😉 Maar ze krijgt haar kaartje hoor… en dat het niet helemaal van het einde van de wereld komt, zal voor oma vast niet het einde van de wereld zijn.
Weg van het einde van de wereld!
Na vier nachten Ushuaia was het genoeg geweest… We hadden geen trek in een busrit van meer dan een dag door troosteloos dor landschap, dus we boekten een vlucht met LADE naar Puerto Madryn. Bij het boeken al bleek dat deze maatschappij een beetje in de tijd was blijven hangen van het staatsbedrijf dat het ooit was. Zo werden we halverwege het boekingsproces weggestuurd om een telefoonnummer te vragen waarop we bereikbaar zouden zijn.
Gelukkig maar dat we dit telefoonnummer hadden geregeld (en geen fake-nummer verzonnen), aangezien het hostel een dag na het boeken werd gebeld dat onze vlucht vervroegd was.
Jammer alleen dat toen we op het vliegveld aankwamen bleek dat dat niet het geval was… en we drie uur in een veel te duur cafetaria hebben moeten wachten. Maar ach…. niet het eind van de wereld toch? 😉
De vlucht zelf was ook redelijk bijzonder. Wij dachten een directe vlucht te hebben, maar het bleek een ‘stopvliegtuig’ te zijn. Na opstijgen bleven we door de wolken vliegen met veel turbulentie en al snel begon het vliegtuig weer te dalen. Diep van binnen vreesde ik een beetje voor het wat krakkemikkig ogende toestel, maar we bleken gewoon een landing in te zetten om een groep mensen er uit te laten en weer in te laden. Wij hadden de vierde stop gedurende deze vlucht, die ook weer gewoon verder ging naar een volgende stop. In alle consternatie waren we ook nog eens onze etenstas vergeten, dus waarschijnlijk vliegt er nu nog een hotsekotsvliegtuig van LADE rond met een halfvolle fles olie, een zak muesli en wat repen. En zo zat onze tijd aan het eind van de wereld er weer op, maar dat vonden we bepaald niet het eind van de wereld.
Integendeel.
Foto’s van het einde van de wereld
Hoe doe je dat; een foto maken naast de brievenbus en dan nóg vergeten die kaart op de bus te doen?
Héél simpel. Kaart schrijven in hostel, kaart langs je bed leggen, kaart niet in rugzak stoppen voor de hike, toch poseren bij brievenbus voor foto.
Was benieuwd naar het verslag, maar jeemig, wat een klaagzang. Denk dat ik maar lekker de boot naar Terschelling pak. Bedankt.
Haha thanks voor een heerlijke reactie. Fijn dat je toch de blog gelezen hebt en veel plezier op Terschelling. Ook heerlijk,