De originele blog staat op: Travelmessage blog

Afgelopen donderdag ben ik weer vertrokken uit Kerikeri, waar ik drie weken heb gewerkt. Na afscheid te hebben genomen van Anna bij de bus (hopelijk en waarschijnlijk zie ik haar nog wel terug) ging ik op weg naar Paihia. Paihia is de meest populaire plaats in de Bay of Islands. Dit is in de zomer de favoriete vakantieplaats voor veel Nieuw Zeelanders. De Bay of Islands bestaan uit zo’n 140 grotere en kleinere eilandjes.
Ik verbleef in het Hostel Bay Adventurer. Erg netjes en mooi en niet te duur! Prima keuze dus. Toen ik aankwam ben ik met mijn eerste wandeltocht begonnen.

Deze voerde me langs de kustlijn van Paihia naar Opua. Een wandeltocht over stranden en vooral over smalle, glibberige paadjes. Het had de laatste dagen waarschijnlijk veel geregend, want het was echt heel modderig op sommige stukjes. Maar natuurlijk is dat ook weer een avontuur en uitdaging. En het uitzicht over de Bay en de stranden was echt fantastisch! Helaas heb ik de toch niet helemaal af kunnen maken omdat het toch wat te laat werd.

Al met al heb ik toch een uurtje of vier gewandeld. Daarna ben ik even het standje ingelopen op zoek naar een supermarkt. Die kon ik helaas na lang dwalen nog steeds niet vinden (had ik mijn Lonely Planet maar bij me!). Ergens in een kleiner winkeltje wat goedkoop en makkelijk (en smerig) avondeten gekocht, spaghetti uit een blik. Daarna wat tv gekeken en lekker mijn bedje ingekropen.

De volgende dag ben ik eerst langs de supermarkt gelopen (lang leve de Lonely Planet). Deze zat vlakbij de plek waar ik mijn tweede dag wilde gaan invullen. Na een croissantje en wat fruit (jaja, jullie lezen het goed. Ik eet hier dagelijks een banaantje!) opgepeuzeld te hebben ben ik naar de Treaty grounds gelopen. Hier tekenden de Britten en de Maori in 1840 een verdrag wat de basis vormt van het huidig Nieuw-Zeeland. Een historisch erg belangrijke plaats dus. Veel informatie, maar het meeste had ik al gelezen in foldertjes. Daarna wat gewandeld langs een grote kano, een vlaggenmast, het huis van de gouverneur en een maori meeting house. Niet echt het geld waard vond ik. Maar goed, wel weer gezien. Na een uurtje daar rondgekeken te hebben besloot ik de wandeling te gaan maken naar de Hararu Falls, een wandeling die aangeraden werd. Was een stuk makkelijker dan de wandeling van een dag eerder.

Maar deze was zeker niet minder mooi. De waterval op het eind was niet echt superspectaculair, maar de wandeling voerde mij over een houten pad door het moeras en dwars door de bossen met af en toe een fantastische uitzichten. Bij de watervallen ontmoette ik een Duits meisje, Mareike, met enorme heimwee. Samen met haar heb ik de terugtocht gedaan en ’s avonds wat gegeten. Ondertussen wat gekletst over dat het toch niet meevalt zo alleen aan de andere kant van de wereld, haha. Maar wel erg leuk om weer wat gezelschap te hebben en ’s avonds samen te eten. Anders was ik waarschijnlijk toch weer iets smerigs en makkelijks gaan eten. Nu heb ik weer gezonde groentes naar binnengewerkt!

Na even met thuis en met Lieke gebeld te hebben ben ik die avond niet te laat mijn bed ingekropen.
De volgende dag stond mij namelijk weer een lange en vroege dag te wachten. Die dag had ik namelijk mijn tour naar Cape Reigna gepland staan. Dit is helemaal het meest Noorderlijke puntje van Nieuw Zeeland.
Om 07:15 vertrok de bus al, dus al vroeg uit mijn 2persoonsbed moeten klimmen (wat een luxe he!). We gingen eerst naar de 90 miles beach. Normaal zegt de naam alles, in dit geval niet. Het is namelijk geen strand, maar een kustlijn (en ja, dat is een verschil!) en ‘slechts’ 60 miles lang.
Gelukkig hoefden we die afstand niet te wandelen, maar is deze plek geschikt om met de bus overheen te crossen (afhankelijk van eb en vloed natuurlijk). Het is volgens mij zelfs een snelweg. De chauffeur zei dat we thuis konden vertellen dat we over ’s werelds oudste en nieuwste highway ter wereld zijn gereden. Elke dag legt de natuur er namelijk weer een nieuwe neer! En bij deze heb ik het jullie verteld!

Af en toe zagen we een zeehondje op het strand, maar verder was het vooral heel veel zand en water. Maar goed, wel leuk en bijzonder om overheen te zijn gereden natuurlijk! Zeker als je bedenkt dat een paar uur later het water weer een paar meter hoger staat.

Aan het eind van de beach stuurde de chauffeur de (speciale) bus een klein riviertje in. Op weg naar gigantische duinen, waar we gingen sandboarden!
Eerst moesten we een gigantische duin beklimmen. Om daarna op een soort van surfplank te gaan liggen en met gigantische snelheid naar beneden te storten. Heel erg gaaf om te doen, ben die duin 4 keer beklommen (erg goed voor de conditie) om de toch naar beneden te maken. Wel zat ik vol met zand toen ik klaar was, oren, neus en kleren.
Na het zand zoveel mogelijk uit de kleren geklopt te hebben gingen we dan richting Cape Reinga. Dit is voor de Maori’s een belangrijke plaats. De Maori legende vertelt dat de geesten van de overledenen hier Nieuw Zeeland verlaten voor hun reis naar het land van oorsprong, Hawaiki. Reinga betekent dan ook “onderwereld” in Maori taal.
Ook komen hier twee zeeen bij elkaar. Aan de ene kant de ruigere Tasman Sea, aan de andere kant de iets rustiger Grote oceaan. Dit is ook te zien, de Tasman Sea is een stuk donkerder dan de Grote Oceaan.

Na Cape Reinga zouden we nog naar een strandje gaan, maar dat ging helaas niet door vanwege technische problemen met de bus. De chauffeur durde het niet aan om naar dat strandje te gaan, te meer omdat hij daar geen contact zou kunnen maken via telefoon (ofzo) als er problemen zouden ontstaan. We zijn ergens anders nog bij een haventje gestopt, maar dat was niet bijster interessant (hoewel alles overal mooi is!). Hierna zijn we ergens Fish & Chips gaan eten en hebben we de toch voortgezet naar de Kauri bomen.

Deze enorme bomen zijn enorm oud. Velen zijn bezig aan hun tweede millenium. Erg indrukwekkend. En erg goed en veel hout. Dat is de reden dat er helaas nog maar erg weinig over zijn. Ze worden nu beschermd door de Queen (van Engeland, dat is ook nog steeds de Queen van NZ). Het is nu verboden om ze te kappen gelukkig.

Dat was zo’n beetje het einde van een lange en indrukwekkende dag. Los van de plekken waar we uitgestapt zijn hebben we erg lang in de bus gezeten, maar dat was niet zo’n probleem gezien het fantastische landschap overal. We zagen zelfs nog even dolfijnen spelen in een baai waar we langsreden!
’s Avonds heb ik nog even een paar biertjes gedronken met Mareike en afscheid genomen van haar. De volgende dag stond mijn vertrek namelijk gepland! Wel pas om drie uur ’s middags, zodat ik ’s ochtends nog een tour heb kunnen maken door de Bay of Islands.

Met een boot ben ik door de Bay gevaren. Vele eilandjes gezien en er informatie over gekregen. Tijdens deze tour werd er ook naar dolfijnen gespot en uiteraard kwamen er een paar spelen rond de boot! Erg leuk om te zien!
Eindbestemming van de cruise was de befaamde Hole in the Rock. Deze naam zegt wel alles over de plaats. Namelijk een gigantische rots met een gat er in. Erg stoer om doorheen te varen natuurlijk, dus dat doen alle touroperators dan ook netjes. Was best leuk!