Met het vooruitzicht van een half jaar Zuid-Amerika leek het Berrie en mij een goed idee om nog eens een weekje er op uit te trekken met de MiTo. Dit keer was Wales onze bestemming. Een land waar we beide niet heel veel van wisten. Ja, een voetballer van ruim 100 miljoen, veel schapen en regen.. en dus een mooie groene natuur met een prachtige kuststrook. En nadat Nicolette names 3 op reis was geweest waren we er zeker wel uit. Wij gingen dit voorjaar een weekje naar Wales!
Hier het eerste deel van het verslag, over de heenreis en onze tijd in Snowdonia National Park en ons verblijf in Betws-y-Coed. Hoogtepunt hier was voor ons absoluut de beklimming van Mt Snowdon, de hoogste berg van Wales.
Het tweede deel van het reisverslag over Wales (Pembrokeshire en Cardiff) staat ook online en is hier te lezen!
De volledige route die we hebben gevolgd is als volgt:
De heenreis
Vroeg in de ochtend pikte ik Berrie in Tilburg op en reden we richting Calais. Enkele maanden geleden hadden we al een ticket geboekt voor de ferry, die om 11:00 zou vertrekken. Ik vond het al een prachtig avontuur om de oversteek met de ferry te maken. Het begint al met de hele operatie om al die auto’s en vrachtwagens aan boord te krijgen. Tot op de meter precies past het, zodra de laatste vrachtwagens aan boord zijn gereden kan de klep dicht. Volgens mij hebben ze dit proces maximaal efficiënt ingericht en dat vind ik al geweldig om te zien.
Nadat we de ferry verkend hadden en even buiten een frisse neus hadden gehaald en wind en regen getrotseerd, vonden we al snel een prima plekje aan boord om wat te lezen en relaxen. Vlak voordat we in Dover aankwamen zochten we (ondanks het slechte weer) het dek toch weer op. The white cliffs of Dover, dat was voor mij een van de voornaamste redenen om graag met de ferry te willen in plaats van de trein door de tunnel. Het riep bij mij herinneringen op aan de reis naar Portishead (op mijn oude basisschool ’t Kiemveld). Erg tof om die grote witte kliffen uit de zee op te zien rijzen.
Eenmaal van de boot af begon het spannende gedeelte van de heenreis: links rijden! Uit ervaring van Nieuw Zeeland weet ik dat het in de praktijk heel snel went.. en ook nu bleek dat zo te zijn. Eigenlijk hadden we ook maar een mogelijkheid toen we van de boot afkwamen, namelijk de andere auto’s volgen en aan de linkerkant rijden. Ook op de eerste rotonde was dat niet veel anders. Na een flink stuk door Engeland, waarbij ook Berrie zijn kunsten aan de linkerkant van de weg heeft laten zien, kwamen we uiteindelijk aan in Wales.
Het laatste uur door Wales was voor ons al ontzettend tof. Over kleinere wegen (weg van de snelweg!), door de prachtige groene natuur.. door wat kleine dorpjes heen. Dat was eigenlijk al echt hoe we Wales hadden voorgesteld! Rond een uur of zes kwamen we uiteindelijk aan in Betws-y-Coed, een klein dorp aan de voet van Snowdon National Park. Het charmante plaatsje wordt door veel toeristen als uitvalsbasis gebruikt om Snowdonia te verkennen, wat wel bleek uit het grote aantal hotels, B&B’s, hostels en bunkhouses. Niet op een lelijke manier overigens, de huizen zijn vrijwel allemaal in de originele stijl gebleven. Dus geen grote betonnen hotels! Vanuit hier kon ons avontuur in Wales dan ook echt gaan beginnen!
Wij verbleven in The Vagabond, een meer dan prima hostel om in te verblijven. Voldoende basisvoorzieningen, ruime (niet heel erg schone) keuken en een klein barretje. Op de eerste avond zat er ook een groep van ruim 30 vrienden, die in de omgeving aan het mountainbiken waren. Berrie en ik waren de enige overige gasten. De erg vriendelijke eigenaar maakte zich hier wel wat zorgen om en gaf ons ook maar wat korting voor deze nacht.. maar al met al viel de overlast enorm mee. We hebben prima geslapen na een paar pints!
Foto’s:
Betws-y-Coed en omgeving
De eerste avond hebben we Betws-y-Coed vast verkend. Een klein dorpje, met een leuk riviertje dat er dwars doorheen stroomt. Een kerkje en wat mooie huizen, dat is het eigenlijk wel. We hebben een smakelijke burger gegeten in Y Stablau (the Stables) en uiteraard nog een paar pints gedronken in de bar van the Vagabond.
De volgende dag begonnen we met een flink English Breakfast (zat in het weekend ingebrepen in de prijs). Bonen in tomatensaus, saucages, ei, bacon… we kregen het allemaal op ons bord. Het was even wennen, maar uiteindelijk smaakte het prima. En het was een goede bodem om op pad te gaan! Onze eerste wandeltocht was naar Llyn Elsi, een meer in de buurt van het dorp. Een wandeltocht van een paar uur, waarbij we uiteraard ook om het meer heen zijn gelopen. Een mooie wandeltocht door de bossen, een goed begin van onze trip!
Na een lekkere lunch bij het hostel (in het zonnetje!) zijn we ’s middags nog een andere lokale wandeltocht gaan doen, die de eigenaar ons geadviseerd had. Helaas kwamen we niet uit bij de wandeling die hij bedoelde en hebben we per ongeluk een andere gelopen. Wel lekker door de bossen en een enkel weilandje, maar uiteindelijk niet heel erg bijzonder. Maar toch een prima warming up voor de tocht van de volgende dag!
Foto’s:
Mount Snowdon beklimmen!
Het hoogtepunt voor ons in Snowdonia was de beklimming van Mt Snowdon, de hoogste berg van Wales. Overigens is dat nog steeds niet zo heel hoog met een goede 1085 meter. Er zijn diverse mogelijkheiden om Snowdon te beklimmen, er gaat zelfs een treintje naar toe. Uiteraad hebben wij het treintje gelaten voor wat het was en zijn we goed voorbereid (want Berrie had toch maar bergschoenen gekocht in de uitverkoop in Betws-y-Coed) op pad gegaan. Een van de uitdagendste routes omhoog was via de Pyg Track en daar viel onze keuze dan ook op. De route vertrekt vanaf de parkeerplaats bij Pen-y-Pass, waar ook een aantal andere routes beginnen (en eindigen). De Pyg Track is de meest ruige route, waarbij vrij veel geklommen moet worden. Berrie en ik zetten er in het begin flink de pas in om een grote groep scholieren in te halen, maar toen dat gelukt was kwamen we verder niet heel veel mensen tegen. Het pad was in het begin goed geplaveid, maar al vrij snel ging dat over in een uitdagende route. Ik was vooraf bang voor een bijna geasfalteerde route omhoog (bij wijze van spreken), maar daar was dus geen sprake van. Al snel hadden we ook een flinke hoogte bereikt en hadden we een geweldig uitzicht over het dal en later over een groot aantal meren die tussen de bergen in liggen.
Het laatste stuk was het zwaarst en ging aardig stijl omhoog, maar de uitzichten waren telkens formidabel. En de hoog boven ons uit torenende top van Mt Snowdon (die in de ochtend nog volop in de wolken hing) kwam dus ook steeds dichterbij. Waarvan we in het begin ons nog afvroegen of dat nou echt de top was waar we heen moesten… was uiteindelijk bijna bereikt. Na het meest stijle stuk kwamen diverse paden bij elkaar op de bergkam naar de top toe. Ook de spoorlijn lag aan onze rechterhand. Gelukkig waren alle wolken weg toen wij de top bereikten en hadden we een magnifiek uitzicht over de omgeving. De zware toch omhoog was het meer dan waard geweest! Achteraf hoorden we ook regelmatig hoeveel geluk we hadden gehad met het weer. Meer dan regelmatig is het weer slecht, hangt deze top in de wolken en is het uitzicht minimaal.
Wij even op de top genoten te hebben (en de nodige foto’s gemaakt te hebben), daalden we aan een van de flanken van Mt Snowdon af en genoten we van onze meegebrachte lunch… heerlijk rustig daar, zonnetje, lekker gras en een topuitzicht. Er zijn vervelendere plekken om je lunch op te eten!
De terugweg ging eerst weer via de bergkam en het stijle stuk omlaag via de bekende route, daarna bogen we af richting de Miners Track. Althans dat dachten en hoopte we. Feit was dat we via een toeristische route de berghellig af zijn geklauterd en zeker niet via het reguliere pad. Maar we hebben het overleefd (ternauwernood) en toen we bij het eerste meer aankwamen konden we het normale pad weer verder oppakken. Dat was relatief vlak verder en leidde ons langs de diverse meren uiteindelijk terug naar de parkeerplaats, waar de trouwe MiTo weer op ons stond te wachten.
In de avond hebben we weer een voedzame maaltijd op bij Y Stablau, dit keer ging ik voor een Welsh Pie… een echt Brits gerecht met zelfs de onvermijdelijke doperwtjes er naast. En het smaakte uitstekend!
Foto’s:
Weer op weg: Conwy en Llanfairpwllgwyngyllgogerychwyrndrobwllllantysiliogogogoch
De volgende dag verlieten we Betws-y-Coed en Snowdiona weer.. We gingen op weg naar Pembrokeshire en het Coast Path. Daarover mee in een volgende blog. Nu nog wel een stukje over de avonturen die we tijdens deze reisdag meemaakten. Om nog net iets meer te zien van het land Wales hadden we besloten de toeristische route te nemen ipv de snelste. We reden eerst naar het stadje Conwy, hebben daar even het kasteel van buiten bewonderd en over de stadsmuren rondom de oude binnenstad gelopen.
Daarna zijn we naar Llanfairpwllgwyngyllgogerychwyrndrobwllllantysiliogogogoch gereden. Daar is echt helemaal niets te doen, behalve dan het maken van wat foto’s bij deze bizar lange plaatsnaam. Vertaald betekent dit overigens Parochie van de Heilige Maria in het dal van de witte hazelaar bij de snelle maalstroom en de parochie van de Heilige Tysilio bij de rode grot. Dat je het maar even weet! Vervolgens zijn we langs de kust in zuidelijke richting gereden naar Pembrokeshire. Onderweg hebben we een tussenstop gemaakt in New Quay, waar we even de benen hebben gestrekt door een klein uurtje vast van het Coast Path te gaan lopen. Een mooi voorproefje van hetgeen ons te wachten stond in de volgende dagen!
Foto’s:
Wij gaan morgen de mountain beklimmen, heb net je foto’s bekeken, en begin lichtelijk te denken, waar beginnen we aan?