Midden tussen woenstijnduinen ligt een kleine oase, omringd door hostels en restaurantjes. Welkom in Huacachina! Toeristenparadijsje in Peru. De grote hopen zand die het decor vormen van dit plekje, vormen ook de grootste bron van vermaak hier. Dit is waar we naar toe gingen voor adrenaline in het zand!

 

Na de fijne dagen in Lima, waar we genoten hebben van het picknicken in het park, de fonteinshow en de statige oude stad, gingen we door naar Huacachina. Een busreis van een kleine vijf uur bracht ons naar Ica, vanuit waar we een taxi hebben gepakt naar de oase in de woestijn. Feitelijk ligt Huacachina erg dichtbij de grote stad Ica, binnen vijftien minuten waren we er.

 

De oase in de duinen
De legende gaat dat de lagune is ontstaan toen een mooie prinses tijdens het baden ontdekt werd door een jonge jager. Ze vluchtte, terwijl ze haar waterbad achterliet. Dit werd de lagune… Haar mantel, die achter haar aan sleepte terwijl ze rende, vormde de omliggende zandduinen. Er wordt gezegd dat de prinses nu nog als meermin in de oase zou leven.

Helaas zag ik geen mooie prinses in het bruine water zwemmen. De realiteit is tegenwoordig ook dat ze kunstmatig het waterpeil in het meer in stand houden om uitdroging te verkomen. Met zo’n 200.000 toeristen per jaar is dit namelijk een behoorlijke inkomstenbron voor de ze regio. Ook die ziet men liever niet opdrogen natuurlijk.

 

De oase tussen de zandduinen

 

Banana Hostel
We hadden een nachtje geboekt in Banana Hostel, een echt backpackersparadijsje. Zwembad, bar, restaurant en zicht op het meer.. alle ingrediënten waren aanwezig. Het hostel was iets duurder, maar in de prijs zat ook een tour inbegrepen. Er waren een aantal mogelijkheden, maar wij kozen (uiteraard) voor de dunebuggy en sandboardtour.

Huacachina is een behoorlijk toeristisch plaatsje. Zonder alle hostels en restaurants heeft het er ooit waarschijnlijk uitgezien als een oase in films. Een meer omringd door palmbomen en goudgeel woestijnzand. Nu ziet het er nog zo uit, maar dan inclusief flink wat toeristentrekkers. En alles staat hier in het teken van de toeristen. Daarom dat wij dus ook maar een nachtje verbleven. Ruim voldoende tijd om te kunnen doen waar we voor gekomen waren.

 

Zand! De grootste bron van vermaak bij de oase

 

Dune buggy!
Diezelfde dag nog zijn we aan het eind van de middag meegegaan met de buggytour. De buggies zijn monsterachtig grote vehikels, uitgerust met behoorlijk veel kamelenkracht om door het zand te racen.

We zaten in de buggy van een wat oudere chauffeur, die waarschijnlijk al sinds hij kan lopen in de woestijn rond crosst. En er veel genoegen in schept om de toeristen flink wat adrenalinekicks te bezorgen. Ideaal dus! We gingen steil omhoog tegen de zandduinen, om net zo steil weer omlaag te gaan. Een behoorlijk achtbaaneffect dus! En er werd dan ook aardig wat afgegild in de buggy. 😉

 

Met deze monsters reden we rond door de zandduinen

 

In actie!

 

Sandboarden
Na een flink stuk te hebben rondgecrosst, stopten we voor onze eerste keer sandboarden. Boven op de gigantische zandhoop stonden we als nietige wezentjes stil.. moesten we daar omlaag? Jacq kreeg er de kriebels van in haar maag… Ik ook, maar dan vooral omdat ik er zin in had! Als ‘ervaren’ sandboarder (nouja, een keer eerder gedaan in Nieuw Zeeland) wist ik dat het vooral een hele kick is!

 

Lien staat klaar voor de eerste afdaling..

 

Liggend op je buik, met beide handen het board stevig vasthoudend en met je gezicht richting de diepte gingen we suizend omlaag vanaf de duinen. Met een noodgang verdwenen we in de diepte om uiteindelijk weer tot stilstand te komen onderaan de duin. De aanvankelijke zenuwen sloegen ook bij Jacq om in ongebreideld enthousiasme! En gelukkig konden we van nog een duin af sandboarden.. En nog fijner.. daar stond de buggy ons alweer op te wachten, zodat we niet helemaal weer een duin op hoefden te klauteren.

Lien komt omlaag!

 

Na nog een rit gelijk een achtbaan, konden we van nog drie hellingen af suizen… met een prachtige uitsmijter als laatste helling. We konden niet eens zien hoe die omlaag ging, zo steil was deze.

 

Hier ga ik omlaag

 

Terwijl de adrenaline nog uit onze oren spoot, pikten we ook nog even een zonsondergang in de duinen mee en konden we ook nog een blik van bovenaf werpen op het oase-dorpje. Al met al een prachtige tour, waar we volop van genoten hebben. Eenmaal teruggekeerd in het hostel was het eerst zaak om het zand te verwijderen uit schoenen, oren, haren, poriën en allerlei andere mogelijke plekken van het lichaam. De avond sloten we af bij een goed (maar traaaaaaag… tranquillo!) restaurantje aan de overkant van de weg.

 

Zonsondergang in de woestijn

 

Dagje relaxen aan het zwembad
We hadden maar een nachtje in Huacachina, maar aangezien onze nachtbus pas om 21:00 vertrek vanuit Ica hadden we dus nog een hele dag door te brengen. We lagen comfortabel in hangmatten, stoelen en aan het zwembad. We maakten een verfrissende duik en lazen daarna weer rustig door. Kortom, een dag waarin we vooral niet veel deden in afwachting van onze busreis naar Arequipa in het zuiden van Peru.

Wel hebben we uiteraard nog een aantal potjes gekaart. Ondertussen hebben we liefst 94 spelletjes gespeeld. De oplettende lezer zat het zeker zijn opgevallen dat ik in het begin regelmatig een tussenstand plaatste, maar de laatste tijd daar iets minder scheutig in was. Jacq had namelijk een indrukwekkende comeback gemaakt en is zelfs heel even op een punt voorsprong gekomen. Maar gelukkig is de orde weer hersteld en is de tussenstand momenteel 48-46. Als ik in de komende blogs hier niets meer over plaats, dan betekent dat hoogstwaarschijnlijk weer dat dit overmoedige stukje tekst zwaar is afgestraft. 😀

 

Nachtbus naar Arequipa
Om 21:00 zaten wij weer klaar voor onze busreis naar Arequipa. We hadden de plekken voorin de bus geboekt, omdat we dan geen last zouden hebben van mensen voor ons. Helaas dacht Cruz del Sur daar anders over, aangezien ze twee bussen bij elkaar hebben gevoegd en ons een rij naar achteren hebben gezet. Jammer, want ondanks onze VIP-plaatsen (zou meer ruimte moeten betekenen), zaten mijn knieën alsnog tegen de stoel van mijn voorganger. Maar ach, lekker filmpje gekeken en nog best acceptabel geslapen in de bus… en zo kwamen we de volgende ochtend aan in Arequipa! Het zonnetje schijnt flink buiten en de lucht is blauw.. dus helemaal prima!

Arequipa is een leuk stadje, waar het goed toeven schijnt te zijn… we hebben Mike en Kate vooruitgestuurd om een en ander te kunnen verkennen voor ons en hun kritieken over dit stadje waren zeer lovend. Aangezien we een voorliefde voor lekker eten delen, vertrouwen wij er op dat we ons hier dus ook uitstekend gaan vermaken! Ook gaan we hier in de buurt de op een-na-diepste canyon ter wereld bezoeken; de Colca Canyon.. De Grand Canyon in Amerika valt hierbij in het niets schijnbaar… En er vliegen daar ook wat vogeltjes rond die wel de moeite waard zijn. Hopelijk spotten we enkele condors!

 

 

Foto’s